1. Włączasz komputer przed umyciem zębów.

2. Dzień zaczynasz od mocnej kawy i tak samo kończysz.

3. Po kawie (porannej i wieczornej) przez kwadrans kasujesz stare Alerty Google o klientach, konkurencji i wszystkim co ich dotyczy.

4. Co najmniej raz w tygodniu dyskutujesz o "końcu public relations".

5. Tak się przejmujesz tym, że klient jest najważniejszy, że zapominasz o obiedzie.

6. Boisz się wsiąść do samolotu bez telefonu komórkowego.

7. W ciągu jednej godziny jesteś w stanie napisać informację prasową o nowym produkcie, przygotować plan strategicznej komunikacji kryzysowej i umówić szefa na wywiad z dziennikarzem krajowego dziennika.

8. W środku nocy potrafisz wyrecytować kody telefoniczne do wszystkich miast wojewódzkich w Polsce i najważniejszych stolic w Europie.

9. Jesteś za parytetami w polityce i public relations, ale nie widzisz w tym żadnego sensu.

10. Kasjerka w supermarkecie nie wie gdzie pracujesz, ale ostatnio delikatnie wypytywała czy nie znasz jakiejś dobrej agencji PR.

11. Na liście numerów szybkiego wybierania w telefonie komórkowym masz prezesa, dyrektora finansowego, dyrektora marketingu, głównego informatyka, kierownika działu kadr, szefa ochrony i fryzjera.

12. Najlepsze pomysły do kampanii public relations przychodzą Ci do głowy pod prysznicem - dlatego zawsze masz pod ręką dyktafon.

13. Reporterzy znają Twój numer telefonu do domu - na wypadek gdybyś zgubił swój telefon komórkowy.

14. WSZYSTKO w Twoim życiu - od zakupów do chodzenia na basen podporządkowane jest rytmowi kolejnych wydań dzienników telewizyjnych.

15. Zawsze potrafisz przekonująco odpowiedzieć na pytanie klienta: "Dlaczego nie dzwonił do nas w tej sprawie dziennikarz [wpisz tytuł ważnej gazety]?"

16. Ziewasz kiedy słyszysz: "Sen jest przereklamowany.", "Wyśpię się na cmentarzu.", "Co Ci się śniło?"

17. Rano, jeszcze w łóżku, sprawdzasz najnowsze informacje dnia.

18. W każdy piątek ok. 18:00 myślisz: "Tym razem nie dam się zaskoczyć. Wiem, że najgorsze kryzysy wybuchają w weekendy!"

19. Co kwadrans sprawdzasz najnowsze wpisy na Twitterze i Facebooku.

20. Rano na Twojej liście zadań są 23 punkty, pod koniec dnia 32 (tego kryzysu nikt nie mógł przewidzieć).

21. Czasem budzisz się w środku nocy, żeby zapisać rewelacyjny pomysł na kampanię public relations.

22. Potrafisz słuchać jednocześnie dzienników w trzech stacjach radiowych.

23. Kiedy słyszysz o jakimś kryzysie medialnym natychmiast przypominasz sobie nazwisko rzecznika prasowego firmy w opałach.

24. Kopie planu komunikacji kryzysowej masz w biurku, komputerze, tablecie, telefonie komórkowym, samochodzie i domku na działce.

25. Na prywatnych przyjęciach Twoje wypowiedzi na przekraczają 140 liter.

26. Nigdy nie planujesz niczego na piątkowe popołudnia, bo wiesz, że właśnie wtedy dziennikarze dzwonią z ważnymi i pilnymi pytaniami.

27. Na biurku trzymasz produkty swoich klientów.

28. Chodzisz na siłownię o 5:00 rano.

29. Kiedy w firmie wybucha poważny kryzys i wszyscy uciekają przed dziennikarzami, mówisz spokojnie i pewnie do kamery: "Panujemy nad sytuacją. Wszyscy poszkodowani są pod troskliwą opieką. Ustalamy przyczyny: a. incydentu, b. wypadku, c. katastrofy. Następny komunikat za pół godziny. Dziękuję."

30. Wyłączasz komputer po umyciu zębów.

1. jak komentujesz cudze wpisy, zadajesz pytania, odpowiadasz na zapytania oraz jakie tematy Cię interesują.

2. jak okazujesz rozumienie, słuchasz, wyrażasz empatię i jak ludzie reagują na Twoje zachowanie.

3. o czym piszesz i jak próbujesz tym zainteresować innych.

4. jak dzielisz się treściami innych autorów, jakie treści wybierasz i jak okazujesz zainteresowanie tym, co pasjonuje innych.

1. styl interakcji online (jako lustrzane odbicie zachowań w świecie rzeczywistym.

2. wagę jaką przywiązujesz do pozycji i roli społecznej.

1. Zajmij stanowisko w kontrowersyjnej sprawie.

Kontrowersyjne tematy dotyczą szerokiego spektrum spraw - od aborcji i legalizacji miękkich narkotyków do wytyczenia ścieżek rowerowych i stref płatnego parkowania. Po napisaniu informacji przygotuj list do redakcji lokalnej lub krajowej gazety, w którym streścisz swoje stanowisko.

2. Napisz o swoim blogu.

Jeśli rozpocząłeś prowadzenie bloga, napisz jakie tematy będziesz na nim omawiać. Możesz też odnieść się do konkretnego wpisu na blogu. Na tym blogu na przykład pomagam przygotować się do kontaktów z mediami i chętnie odpowiadam na pytania czytelników. Na blogu Kryzys Online wyjaśniam jak prowadzić komunikację kryzysową online. Mogę napisać jedną lub dwie informacje jak korzystać z tych blogów. Też możesz to zrobić. Odwiedź blogi autorów, którzy piszą na podobne tematy i napisz komentarze do ich tekstów.

3. Pokaż bezpłatne artykuły na swojej witrynie WWW.

Jeżeli publikujesz bezpłatne artykuły poradnicze jak rozwiązywać problemy swoich klientów, powiedz o tym. Czy archiwum jest ułożone tematycznie, alfabetycznie czy chronologicznie? Jak często jest aktualizowane? Czy zezwalasz innym blogerom lub wydawcom newsletterów na wykorzystanie ich w swoich materiałach? Czy publikujesz artykuły zewnętrznych autorów?

4. Przedstaw prognozę wydarzeń.

Opisz co się wydarzy w najbliższym czasie w Twojej branży. Napisz o czymś co jest związane z Twoją specjalizacją - lub nie. Powiedz kiedy spadnie cena benzyny, kiedy stanieją mieszkania, kiedy zmieni się rząd. Dla zabawy, spróbuj przewidzieć ile bramek strzeli polska reprezentacja na Euro 2012 lub kiedy spadnie pierwszy śnieg w tym roku.

5. Wykreuj własne święto.

Wykreuj własny specjalny dzień, tydzień lub miesiąc. Wykorzystaj go jako trampolinę do zyskania większego rozgłosu. Temat nie musi być super poważny. Co powiesz na "Dzień Bez Słowa ALE"? Zauważyłeś, że w tym artykule nie ma tego słowa? Można? Można :-)

6. Na jaką imprezę się wybierasz?

Większość ludzi przemilcza fakt udziału w targach firmowych lub branżowej konferencji. Dlaczego nie wykorzystać tego do promocji swojej firmy? Napisz informację prasową z zaproszeniem do spotkania na imprezie - zachęć do kontaktu i zadawania pytań.

7. Opisz nowy trend w branży.

Jak zmieniło się zachowanie klientów? Co kupują najchętniej? Co wyszło z mody? Jeśli chcesz trochę sobie ułatwić życie, wpisz do wyszukiwarki Google hasło "trendy public relations" i opisz jeden z trendów.

8. Skomentuj wydarzenie dnia.

Proste zadanie. Wybierz informację dnia pasującą do Twojej branży i napisz krótki komentarz. Jeśli przyjmujesz zaproszenia do radia i telewizji (dlaczego nie?), też napisz o tym w informacji.

9. Wydaj oświadczenie.

Przekaż gratulacje zespołowi gospodyń wiejskich za pierwsze miejsce na Przeglądzie Piosenki Optymistycznej, sportowcowi za Mistrzostwo ŚŒwiata lub lokalnej firmie z okazji 10. urodzin.

10. Wytłumacz jak rozwiązać problem.

Informacje prasowe z poradami jak rozwiązać konkretny problem znakomicie zwiększają ruch na firmowej witrynie WWW. Możesz się w nich popisać fachową wiedzą, doświadczeniem i znajomością aktualnych potrzeb klientów - odsyłacze (linki) podane w informacji kierują czytelników do miejsca na stronie z konkretnymi poradami, informacjami o produktach i usługach, na przykład, Jak pisać informacje prasowe, Jak opracować plan komunikacji kryzysowej, Jak wybrać agencję public relations, itd.

1. Muszą wypracować zysk. Wielu dziennikarzy wybiera ten zawód, bo chcą ulepszać świat, pomagać słabszym i kontrolować rządzących. Nie wiedzą, że do ich obowiązków należy także zwiększanie sprzedaży gazet oraz przyciąganie do telewizorów i odbiorników radiowych maksymalnej liczby odbiorców (czytaj: klientów). Nawet "czyści" reporterzy informacyjni muszą czasem ubrudzić ręce - przygotowują w oparciu o nikłe poszlaki skandalizujące materiały, których celem jest wyłącznie zwiększenie zainteresowania programem.

Jak możesz pomóc: Konflikt wywołuje emocje, podnosi zainteresowanie programem i zwiększa sprzedaż. Jeżeli Twój temat jest kontrowersyjny, nie uciekaj przed ostrym zdefiniowaniem swego stanowiska - pod warunkiem, że jest to zgodne z celem Twej strategii medialnej.

2. Nie mają czasu. Jeszcze kilka lat temu reporter prasowy pisał jeden artykuł dziennie - dzisiaj musi także dbać o regularną aktualizację internetowej wersji tekstu. Reporterzy telewizyjni i radiowi mają w obowiązkach opracowanie dodatkowej wersji swego materiału do publikacji online oraz promocję swej pracy w serwisach społecznościowych.

Jak możesz pomóc: Szybko odpowiadaj na ich prośby, dostarczaj aktualne informacje i udzielaj ciekawych wywiadów nie wymagających męczącego i czasochłonnego montażu.

3. Pracują za trzech. Reporter radiowy jest dziś także kierowcą i fotografem. Dziennikarz telewizyjny obsługuje kamerę i nagrywa dźwięk. Reporter prasowy robi zdjęcia i nagrywa video. Taki jest efekt "racjonalizacji" zatrudnienia i redukcji kosztów w mediach.

Jak możesz pomóc: Wielu dziennikarzy ucieszy się kiedy wykonasz za nich część pracy - zrobisz dokumentację, znajdziesz ciekawego rozmówcę, umówisz na rozmowę z ekspertem, zrobisz zdjęcia, nagrasz video, zawieziesz na miejsce wydarzenia, itd.

4. Nie mają miejsca. Dziennikarze muszą opisywać skomplikowane tematy w 200 słowach lub dwóch minutach. Materiał prasowy nigdy nie mógł być za długi, ale trend polegający na dążeniu do maksymalnej zwięzłości wydaje się nie mieć końca.

Jak możesz pomóc: Nie zasypuj reportera nerwowo spoglądającego na zegarek lawiną "pomocnych" informacji. Podawaj tylko najbardziej istotne fakty umożliwiające napisanie ciekawego tekstu. Zawsze przygotuj odpowiedzi na kluczowe pytania: kto, co, kiedy, gdzie, dlaczego, jak i z jakim skutkiem.

5. Nie zarabiają dużo. Dlaczego dziennikarze mają pieskie życie? Ponieważ muszą radzić sobie ze wszystkimi wyżej opisanymi wyzwaniami za niewielkie pieniądze. Oczywiście Tomasz Lis, Piotr Kraśko czy Maciej Kurzajewski nie pasują do tej grupy. Ale według Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich dziennikarze zarabiają miesięcznie od 2 do 4 tysięcy złotych netto (dane z marca 2011).

Jak możesz pomóc: Zaproponuj łapówkę - oczywiście, żartuję. Mówiąc poważnie - poznaj warunki pracy reportera i staraj się mu pomóc jak najlepiej wykonywać jego piękny i trudny zawód. Co to znaczy? Przede wszystkim, bądź źródłem aktualnych, ważnych i wartościowych informacji.

1. Wrodzony talent. Wielu utalentowanych mówców nie chce doskonalić wrodzonych umiejętności. Kiedy nie przygotujesz się należycie do wystąpienia, słuchacze zwykle to zauważą.

2. Lekceważenie doświadczeń publiczności. Przekonywanie słuchaczy, że wszystkie ich wcześniejsze doświadczenia się nie liczą, automatycznie prowadzi do odrzucenia tego, co chcesz powiedzieć. "Nieważne co przeżyliście...", "Nieważne jak to robiliście do tej pory...", "Nieważne jaki macie stosunek do..." Tzw. mówcy "motywacyjni" popełniają ten grzech najczęściej.

3. Naśladowanie innych mówców. Nie uwierzysz ilu moich klientów przyznaje, że chcieliby mówić jak (wpisz nazwisko znanego mówcy). Kiedy chcesz kopiować inną osobę, nigdy nie będziesz sobą. Jeśli nie jesteś sobą, nie możesz być wiarygodny. Bez wiarygodności nie ma co marzyć o skutecznym przekazie.

4. Niewłaściwy poziom energii. Sala z 10 słuchaczami wymaga innego poziomu energii niż pomieszczenie z 100 osób. Widziałem mówców miotających się między ścianami małej sali i skurczonych jak zwiędły goździk w ogromnej hali. Najlepsze wystąpienie nie wypali bez zastrzyku odpowiedniej energii.

5. Deprecjonowanie swej wartości. Autoironia i śmianie się z siebie to jedno, ale stałe przepraszanie za błędy (których nikt nie zauważył) i zanudzanie publiczności to drugie. Nigdy nie mogę zrozumieć dlaczego dobrzy mówcy zaczynają przepraszać w czasie dobrej prezentacji.

6. Rodzinne opowieści. Jedna lub dwie historie z prywatnego życia - jeśli pasują do treści prezentacji - nikogo nie znużą, ale wystąpienie wypełnione rodzinnymi opowieściami wygląda jak zaskakujące zaproszenie na przymusowy seans kina domowego.

7. Nic godnego odnotowania. Niektóre prezentacje zrobiłyby lepsze wrażenie jako notatki służbowe - te można przynajmniej czytać kilka razy. W każdym wystąpieniu musi znaleźć się coś, co ludzie z łatwością zapamiętają i zechcą powtarzać.

8. Powtarzanie tego samego wystąpienia przed każdą publicznością. Nawet najbardziej wartościowe wystąpienie przedstawione niewłaściwej grupie odbiorców będzie w najlepszym razie tylko... niewłaściwym wystąpieniem.

9. "ŒŚlizganie się" po temacie. Niektóre najbardziej zabawne i "motywacyjne" wystąpienia składają się z bardzo powierzchownych i ulotnych idei. Problem polega na tym, że te idee rzadko są głębiej badane i testowane w praktyce.

10. Brak informacji zwrotnej. Każdy mówca powinien wysłuchać rzeczowej i przyjaznej krytyki po swoim wystąpieniu. Ci, którzy rezygnują z oceny, nie wiedzą co poprawić następnym razem.

11. Brak logicznego związku. Publiczność być może zrozumiała co powiedziałeś, ale nie wie dlaczego to zrobiłeś. Wszystkie fakty i argumenty muszą być logicznie powiązane - jeden powinien wynikać z drugiego.

12. Odczytanie przemówienia bez przygotowania. Bywa, że nie ma innej opcji - trzeba odczytać treść wystąpienia z kartki. Ale NIGDY nie ma usprawiedliwienia dla odczytania przemówienia bez przećwiczenia całego tekstu.

13. Brak celu. Niektórzy zdolni mówcy przygotowują wystąpienia, żeby wypełnić wolny czas na konferencji. Publiczność wychodzi na koniec z sali zastanawiając się dlaczego tam siedzieli przez 25 minut.

14. Chęć imponowania. Kiedy celem mówcy jest przede wszystkim zrobienie wrażenia na publiczności a nie wzbogacenie wiedzy i/lub nauczenie czegoś, wystąpienie staje się płytkie i nudne.

15. Źle dobrane przykłady. Ogólne przykłady pokazują słuchaczom, że albo nie wiesz nic o ich pracy, problemach i wyzwaniach albo byłeś zbyt leniwy, żeby przygotować bardziej konkretne przykłady.

16. Koncentracja na sobie. Niektórzy, nawet bardzo dobrzy mówcy, wykorzystują wystąpienie publiczne do popisania się elokwencją i wiedzą - zapominają, że to publiczność jest najważniejsza, nie oni.

17. Jednostronność. Przekonujący mówcy zwykle przedstawiają argumenty popierające tylko jedną tezę bez pokazania i wyjaśnienia innego - czasem przeciwnego - punktu widzenia.

18. Chaotyczna organizacja treści. Z trudnością słucha się mówcy, który waha się, bez uzasadnienia skacze z jednego tematu na drugi, rozpoczyna nowy wątek nie kończąc pierwszego.

19. Złe dopasowanie materiału do wiedzy publiczności. Kiedy używasz trudnych akronimów lub mówisz o czymś co ludzie doskonale wiedzą, zniechęcasz publiczność do uważnego słuchania.

20. Za dużo informacji. Publiczność nie jest w stanie przyswoić za dużo wiadomości. Podawanie nadmiaru informacji zniechęca do słuchania. Jadłeś kiedyś trzy obiady z rzędu?

21. Zbyt wiele historii i anegdot. Dobrzy mówcy są znakomitymi narratorami. Niestety, czasem ich wystąpienia są mechaniczną sekwencją samych opowieści i dykteryjek.

22. Krytyka innych. Biję się w piersi - też mi to się zdarzało. Nie jest dobrze wykorzystywać prezentację do krytyki innych osób lub organizacji.

23. Za dużo fajerwerków. Przesadna artykulacja, zbyt szerokie gesty, sztuczna modulacja głosu nie zastąpią ciekawej treści.

24. Nadmiar szczegółów. Rozbudowane opisy pogrążają najlepszych mówców i usypiają najbardziej ambitnych słuchaczy.

25. Jeden z tych dni... Wszystkim to się zdarza - właśnie ten dzień. Jeżeli przydarzy Ci się złe wystąpienie, wyciągnij wnioski i nie powtarzaj podobnych błędów następnym razem.

1. Przedstaw sprawę neutralnej stronie.

Stara prawda: im bliżej jesteś sprawy, tym trudniej o obiektywną ocenę. Im bardziej dotyczy Cię krytyczna informacja, tym większe podejrzenie, że ktoś Ci źle życzy, spiskuje i kopie pod Tobą dołki. Poproś neutralną osobę o przeczytanie krytycznego tekstu, posłuchaj opinii i powiedz co o tym myślisz. Taka rozmowa zawsze studzi złe emocje.

2. Porozmawiaj z autorem krytycznego tekstu.

Dziennikarze - jeśli mają pisać obiektywne artykuły - muszą mieć dostęp do wszystkich źródeł. Dobrzy reporterzy zawsze znajdą czas na rozmowę z osobą, która ma zastrzeżenia do ich tekstów - nie muszą się zgadzać, ale wysłuchają argumentów. Zadzwoń do reportera i zapytaj czy ma czas na rozmowę. Jeżeli jest zajęty, zapytaj kiedy możesz zadzwonić. W rozmowie bądź opanowany, obiektywny i rzeczowy - bez względu na reakcję dziennikarza. Skup się na ważnych błędach rzeczowych, nie na rozbieżnych ocenach faktów.

3. Napisz komentarz i wyślij do gazety.

W prasie drukowanej funkcjonują rubryki przeznaczone na listy do redakcji i opinie. Nie powtarzaj błędów z tekstu dziennikarza, bo to tylko je utrwala - skup się na krótkim przedstawieniu swego punktu widzenia.

4. Skontaktuj się z redaktorem wydania.

Jeżeli nie doszedłeś do porozumienia z reporterem (autorem nieprawdziwego tekstu), dobrym pomysłem jest rozmowa z jego przełożonym - niech wie kogo zatrudnia. Może jesteś czwartą osobą narzekającą na rzetelność tego dziennikarza w tym tygodniu. Jeden minus: nikt nie lubi skarżypytów i reporter może chcieć się odegrać w przyszłości.

5. Komunikuj się tylko za pomocą pisemnych oświadczeń.

Jeżeli widać czarno na białym (i potwierdzają to niezależni obserwatorzy), że dana redakcja, stacja radiowa lub telewizyjna celowo przedstawia nieprawdziwe informacje na Twój temat, masz dwie alternatywy: 1. zerwać kontakty, lub 2. komunikować się z maksymalną precyzją. Zawsze doradzam to drugie wyjście, czyli wysłanie krótkiego oświadczenia w odpowiedzi na zapytanie reportera.

6. Zerwij wszystkie kontakty.

Jedyna okoliczność kiedy zalecam zerwanie wszelkich kontaktów to sytuacja kiedy nic nie można zyskać dzięki kontaktowi z reporterem i/lub redakcją. Są to naprawdę wyjątkowe sytuacje. W zdecydowanej większości przypadków zawsze można znaleźć kompromisowe rozwiązanie - bez zerwania kontaktu.

7. Wykorzystuj media społecznościowe.

Odcięcie kontaktów z mediami nie oznacza rezygnacji z komunikacji. Bynajmniej. Komunikuj się z kluczowymi grupami otoczenia na oficjalnej witrynie WWW, autorskim blogu, firmowych profilach na YouTube, Facebooku i Twitterze.

1. Jak długo firma jest na rynku? Ile przeprowadziła szkoleń medialnych i warsztatów zarządzania komunikacją kryzysową?

2. Czy szkolenia medialne i zarządzania komunikacją kryzysową są podstawą jej działalności czy tylko uzupełnieniem głównej oferty?

3. Czego firma nauczyła się prowadząc szkolenia dla różnych klientów? Czy ma doświadczenia, które są cenne dla Ciebie?

4. Czy firma ma kontakty z dziennikarzami piszącymi o Twojej branży?

5. Kim są jej klienci? Co o niej mówią?

6. Czy klienci ponownie korzystają z jej usług? Jak długa jest lista klientów? Ile ma lat?

7. Czy program szkoleń i warsztatów jest dopasowywany do indywidualnych potrzeb?

8. Kim są trenerzy? Jakie mają kwalifikacje i doświadczenie?

9. Jakie są ograniczenia logistyczne? Czy firma przyjedzie do Ciebie?

10. Ile kosztuje szkolenie medialne i warsztat komunikacji kryzysowej?

11. Jaka jest maksymalna liczba uczestników rekomendowana dla jednej grupy szkoleniowej?

12. Czy są dopłaty za dojazd trenerów na miejsce szkolenia?

13. Czy są dodatkowe opłaty za wynajem operatora i kamery?

14. Jak firma ocenia efekty szkolenia? Czy przedstawia na koniec raport ze szkolenia? Co dodatkowo oferuje po sesji szkoleniowej?

15. Jak szybko firma działa? Jeśli Twój rzecznik prasowy ma dziś wieczorem wywiad w telewizji czy możesz liczyć na pomoc?