PRESSENCE NEWSLETTER
(C) Pressence Public Relations

Otrzymujesz tę korespondencję, ponieważ poprosiłeś o to Pressence Public Relations na stronie internetowej www.pressence.com.pl i zapisałeś się na naszą listę subskrypcyjną.

Przekaż proszę ten magazyn (e-zine) każdemu z Twoich znajomych, którzy tak jak Ty dbają o swój wizerunek, wiarygodność i dobre imię, pragną więcej sprzedawać produktów lub usług, chcą promować społecznie pożyteczną ideę.

Jeśli ktoś wykorzystał ten adres e-mail bez Twojej zgody, prosimy o kontakt: newsletter@pressence.com.pl.

OCHRONA PRYWATNOŚCI: Pressence Public Relations nie udostępni nikomu Twojego adresu e-mail. Słowo.

W numerze

1. W poszukiwaniu magicznej formuły PR
2. Czego mnie nauczył Mark Twain
3. Gilotyna i zarządzanie kryzysem
4. Kryzys online
5. Dlaczego nie ma oficjalnej części wywiadu
6. Jak skłonić klienta do ponownego zakupu
7. Do czego służą ankiety
8. Halo! Tu talk show
9. Wszyscy lubimy konkursy
10. Uśmiechnij się

1. W poszukiwaniu magicznej formuły PR

Marzyciele i filozofowie poszukują magicznej formuły. Liderzy tworzą własne magiczne zaklęcia – magiczne paradygmaty skutecznej komunikacji kryzysowej, przebojowego produktu, unikatowej usługi. Najlepsze z najlepszych. Proste rozwiązania. Złote recepty z warunkiem: "Gdybyśmy tylko mieli...".

Stawiając czoła wyzwaniom, wielu z nas gotowych jest zrezygnować ze zdrowego rozsądku na rzecz magicznych formuł, które ułatwiają podejmowanie decyzji. W skomplikowanym świecie wszyscy szukamy magicznych rozwiązań. Proste działanie. Krótkie podsumowanie.

Tu i teraz

Uniwersalna magiczna formuła nie istnieje. Przepraszam, że jestem posłańcem złej wiadomości, ale tak jak nie ma darmowej benzyny, nie ma też prostych odpowiedzi na złożone pytania.

Nikt nie poda Ci na tacy prostego rozwiązania – magicznego zaklęcia. Jeżeli spotkasz się z taką propozycją, uważaj na portfel i etykę. Dlaczego? Ponieważ owe "magiczne formuły" są ogromnym uproszczeniem prawdy i dlatego są wszystkim tylko nie... prawdą.

Pomagam firmom przygotować własne "magiczne" formuły. Nie układam puzzli z gotowych elementów. Nie upiększam rzeczywistości. Wierzę, że każdy ma zadatki na dobrego specjalistę public relations. Wystarczy tylko poszukać w sobie atutów – na przykład pasja dla prawdy – i rozwijać je. Następnie przyjrzeć się słabym stronom – na przykład słaby kontakt wzrokowy, niska motywacja, zła ocena ryzyka – i starać się je poprawić. Wiem też, że są osoby, które rodzą się z darem skutecznej komunikacji. Są też tacy, którzy nie zdają sobie sprawy ze swoich możliwości.

Magia w polityce

Do tzw. "magicznych formuł" najczęściej odwołują się politycy i ludzie sprawujący rządy. Polityczne magiczne zaklęcia? Kontrolowany wzrost, obniżenie podatków, nowe parki, ograniczenie ruchu samochodów w centrum, więcej centrów rekreacyjnych. Rządzący mówią, że właśnie tym się zajmują. Ci, którzy aspirują do przejęcia władzy obiecują, że będą to robić lepiej.

Magiczne formuły wywodzą się z rzeczywistości. Nie powstają na zawołanie. Rząd szuka magicznej formuły na walkę z długiem publicznym. Opozycja mówi o bierności ekipy rządzącej. Obydwie strony nie odnoszą spektakularnych sukcesów, gdyż odwołują się do starych i zużytych schematów. I rząd i opozycja potrzebują świeżego spojrzenia na rzeczywistość.

Stosunkowo wysoki poziom podatków, zaawansowany wiek infrastruktury technicznej, smutne realia demograficzne, skromny wzrost gospodarczy tworzą skomplikowane środowisko, w którym nie ma prostych odpowiedzi. Jest tylko niewiele bezbolesnych decyzji.

Magicznym zaklęciem dla wielu jest głębsza integracja Polski z Unią Europejską. Musi minąć trochę czasu zanim unijne "magiczne" formuły będą podobnie postrzegane przez społeczeństwo. Miarą sukcesu tych starań nie będą wyniki kolejnych sondaży czy komentarze publicystów, ale następne wybory parlamentarne.

Magia w biznesie

Podobne podejście funkcjonuje w biznesie. Przedsiębiorcy wymyślają własne złote reguły. Robią to na dwa sposoby:

Niedawno obserwowałem dużą organizację, która tłumaczyła inwestorowi, że nie jest jeszcze przygotowana do zaangażowania się w nowy projekt. Nie wszystkie "magiczne formuły" powstają zgodnie z planem i strategią. Niektóre pojawiają się dzięki szczęśliwemu zbiegowi okoliczności. Tylko od umiejętności ich dostrzeżenia i elastycznego wchłonięcia zależy czy nie przejdą koło nosa.

Konkluzja

Ktoś kiedyś powiedział (i nie był to David Copperfield), że trzeba się bardzo natrudzić, żeby rzeczy wyglądały prosto i dobrze. Tak. To wyjątkowo ciężkie zajęcie, żeby magiczne formuły wyglądały prosto i dobrze. Wymaga to wiedzy, intuicji i elastyczności, gotowości do zmiany planów, procesów i struktur, aby lepiej wykorzystać nowe okazje.

2. Czego mnie nauczył Mark Twain

Kiedyś jeden ze znajomych Marka Twaina zanudzał go opowieściami o swojej bezsenności.

– Czy pan rozumie? Nic mi nie pomaga, absolutnie nic.

– A nie próbował pan rozmawiać sam ze sobą? – zapytał Twain.

Mark Twain. Nie wiem czy jest osoba, której mądrości i dowcipowi mówcy zawdzięczają więcej.

Kto z nas (ale tak z ręką na sercu) nie korzystał z jego celnych powiedzonek do podsumowania wystąpienia? Kto nie ubarwiał prezentacji jego sentencjami?

Teksty autora "Przygód Tomka Sawyera" stanowią fantastyczne źródło inspiracji dla każdego mówcy.

Oto 10 maksym Twaina wyrażających ogólne prawdy o wystąpieniach publicznych:

Bez względu na okazję, temat i rodzaj wystąpienia każdy może dużo nauczyć się od Marka Twaina. Jego trafne maksymy są wartością samą w sobie, ale warto też zwrócić uwagę na ich konstrukcję – szyk, krótkie słowa, zwarte zdania, kontrapunkty, przecinki...

Dlatego jego spostrzeżenia po ponad stu latach wciąż inspirują i są chętnie cytowane przez najlepszych mówców.

3. Gilotyna i zarządzanie kryzysem

W czasie Rewolucji Francuskiej ksiądz, lekarz i inżynier zostali skazani na śmierć na gilotynie. Trójkę nieszczęśników przewieziono na miejsce egzekucji starym wozem ciągniętym przez woły.

Pierwszy na szafot wszedł ksiądz. Kat grzecznie zapytał skazańca czy chce widzieć ostrze spadające na szyję. W odpowiedzi usłyszał: "Całe moje życie było skromne, uczciwe i pobożne. Nie mam się czego wstydzić. Chcę spotkać się ze Stwórcą twarzą w twarz." Ksiądz położył głowę twarzą ku niebu.

Kat pociągnął za sznur uwalniając ostrze. Gilotyna zaczęła szybko zjeżdżać ku odsłoniętej szyi duchownego. Centymetr przed szyją ku zaskoczeniu kata i tysięcy wiwatujących gapiów ostrze nagle się zatrzymało. Tłum ucichł – niektórzy padli na kolana i zaczęli głośno się modlić.

Władze uznały cudowne ocalenie księdza za ewidentny znak boży i zrezygnowały z ponownej dekapitacji.

Następny był lekarz, który usłyszał to samo pytanie. Medyk pomyślał: "Skoro udało się księdzu, może także mnie dopisze szczęście" i położył głowę twarzą do góry. Kat pociągnął za sznur i ostrze gilotyny znowu zatrzymało się dokładnie centymetr nad grdyką. Władze nie miały wyboru – musiały uwolnić lekarza.

Teraz przyszła kolej na inżyniera, który nie chcąc wyjść na głupka również wybrał pozycję "twarzą do góry". Kiedy tak leżał z głową mocno wciśniętą w ramę gilotyny, spojrzał na wiszące nad nim skośne ostrze i wykrzyknął: "Już wiem jaki macie problem."

Morał z tej historii o zarządzaniu kryzysem: kiedy wisi nad Tobą ostrze gilotyny, nie myśl tylko o rozwiązaniu problemu, ale także o jego skutkach.

4. Kryzys online

Szukając informacji o nowym kliencie sięgnąłem do zasobów Internetu. Wpisałem nazwę organizacji klienta do wyszukiwarki, która kataloguje grupy dyskusyjne. Na pierwszym miejscu pojawiło się kilka miażdżących komentarzy pióra klienta, który nie był zadowolony z usług sprzedawcy. Klient wysłał swoje krytyczne uwagi do kilku grup, które ochoczo podjęły temat usług świadczonych przez warsztaty samochodowe.

Firma dzięki dokładnemu opisowi problemu odnalazła rozżalonego klienta i ku jego zdziwieniu zaproponowała bezpłatne usunięcie usterki. Dodała do tego komplet opon zimowych. Wdzięczny klient wysłał informację do tych samych grup dyskusyjnych - tym razem z opisem starań sprzedawcy samochodów.

Firma miała szczęście. Udało się jej odnaleźć niezadowolonego klienta, udobruchać go i odbudować jego zaufanie. To dobra wiadomość. Zła wiadomość jest taka, że krytyczny komentarz odnaleziono przed przypadek. Firma nie miała stałego programu monitoringu opinii na jej temat w Internecie i jej reputacja była wystawiona w przeszłości na szwank bez jej wiedzy.

Każda organizacja jest podatna na kryzys w Internecie, ale niektóre są bardziej. Na pierwszym miejscu są firmy oferujące nowoczesne technologie i sprzedające artykuły konsumpcyjne. Tuż za nimi w kolejce do kryzysu stoją firmy sprzedające produkty i usługi innymi firmom. Organizacje prywatne i międzynarodowe korporacje są najrzadziej atakowane.

Kryzys online to każda informacja lub działanie, które zagraża pozycji lub sukcesowi organizacji lub szkodzi reputacji i osłabia pozycję na rynku. Kryzys wywodzi się z nieporozumień, plotek lub faktów, które zagrażają reputacji organizacji. Na przykład, producent zabawek Mattel ma kłopoty z internautami, którzy publikują w Internecie zdjęcia lub rysunki lalek Barbie i Ken w nieprzyzwoitych sytuacjach. Wirtualna Polska może mieć kłopoty z witryną www.kurde.pl. Producenci samochodów są bombardowani protestami wywołanymi przez często nieprawdziwe alarmy przekazywane w grupach dyskusyjnych. Na przykład, o problemach użytkowników mercedesów można przeczytać na stronie www.mercedesproblems.com.

Jak to działa

W dawnych dobrych czasach zarządzanie kryzysem oznaczało kontaktowanie się z mediami i dystrybucję informacji zgodnie z tym jak chciałeś być postrzegany. Miałeś dużo czasu na zebranie i uporządkowanie danych. Mogłeś sobie pozwolić na zwołanie zebrania z kluczowymi doradcami. Kiedy byłeś gotowy wydawałeś oświadczenie, w którym przedstawiałeś swoją wersję zdarzeń tak jak było to wygodne. Teraz to już nie działa.

Teraz jest Internet, w którym plotki - korzystne i szkodliwe - rozchodzą się szybkością błyskawicy. Szkody dla organizacji mogą być natychmiastowe i nie do naprawienia. Informacja (lub dezinformacja) nie zna granic. Czas od umieszczenia informacji w grupie dyskusyjnej lub na witrynie WWW do przekazania w inne miejsca w Internecie jest niezwykle krótki, szczególnie, gdy informacja jest bulwersująca. Przez minutę może ją poznać cały świat.

Wiadomości w Internecie przypominają duchy, które nawiedzają Ciebie znikąd i nie chcą opuścić. Znajomy kilka lat temu prowadził w Internecie promocję usług biura tłumaczeń. Jeszcze dzisiaj mimo, że specjalna oferta już dawno się wyczerpała otrzymuje zapytania w tej sprawie.

W Internecie dobro funkcjonuje obok zła i brzydoty. Właściwie nie ma żadnych skutecznych sposobów korekty nieścisłości lub błędów. Z drugiej strony, online to nieocenione źródło i rynek dystrybucji informacji, przebogata biblioteka danych i opinii. Z tego właśnie powodu organizacje powinny bacznie obserwować co się o nich mówi i pisze w Internecie.

Szybko, jeszcze szybciej

Dzisiaj media są nie tylko zachęcane do błyskawicznej dystrybucji świeżych informacji, ale także sowicie za to nagradzane. Kto pierwszy, ten lepszy. W przeszłość odeszły czasy, gdy informacja była sprawdzana w kilku niezależnych źródłach, a najważniejsze fakty poddawane były krytycznej analizie. Duża stacja radiowa przez wiele lat jako swój wyróżnik utrzymywała nadawanie dzienników za kwadrans pełnej godziny tylko, aby pokazać, że jej dziennikarze "wiedzą szybciej". Lepiej? Inna stacja radiowa promowała hasło: "(...) i usłyszysz więcej". Lepiej?

Do zadań specjalisty public relations należy ochrona komunikacji organizacji z otoczeniem i dbanie o utrzymanie klarownego przekazu. Jak to robić w Internecie, do którego każdy może wrzucić w dowolnej chwili swoje "trzy grosze"? Jak działać, aby nie tylko neutralizować niekorzystne i fałszywe informacje, ale - przede wszystkim - nie dopuścić do ich pojawienia się?

Kiedy dzieje się coś złego/niepokojącego, opinia publiczna przede wszystkim chce wiedzieć:

1. Kiedy się o tym dowiedziałeś?
2. Co zrobiłeś w tej sprawie?

Planowanie kryzysowe umożliwia podejmowanie właściwych decyzji z szybkością światła. Dlatego w pierwszej kolejności przygotuj podstawy do szybkiego działania. Gorąco namawiam do wykonania dwóch ruchów:

1. Skataloguj zagrożenia. Ułóż listę najgorszych wypadków i najbardziej prawdopodobnych awarii. Opracuj procedury wychodzenia z kryzysu i wyznacz osoby odpowiedzialne za poszczególne zadania. Zminimalizuje to prawdopodobieństwo popełnienia błędu wtedy, gdy pojawi się realne zagrożenie.
2. Przygotuj plan komunikacji w kryzysie. Opisz strategie tak, aby w potrzebie skupić już tylko na taktyce. Oceń jak szybko możesz skontaktować się z klientami, członkami zarządu, udziałowcami, opinią publiczną i mediami. Wyznacz rzecznika prasowego.

Jak to przeżyć

Oto kilka wskazówek jak przeżyć kryzys w Internecie. To nie są żelazne zasady, gdyż każdy kryzys jest inny. To nie "wybór dramatów", gdyż ten najważniejszy i tak rozegra się przed Twoimi oczami. To tylko sugestie co zrobić, gdy w pierwszej chwili jedyne co ciśnie Ci się na usta to rozpaczliwe "O rany...!".

1. Opanuj emocje. Zanim cokolwiek zrobisz, uświadom sobie, że to co się stało nie dotyczy Ciebie osobiście. Obojętnie czy jesteś szefem PR w wielkafura.pl czy prezesem firmy malamyszka.com.pl kryzys nigdy nie dotyczy Ciebie. Myśl logicznie. Emocje to nie logika. Musisz myśleć jak obserwator, nie jak uczestnik wydarzeń.
2. Usuń problem. Zacznij od rzeczy najważniejszej. Usuń przyczynę kłopotu. Najlepiej - działaj tak, aby nic nie można Ci zarzucić.
3. Otocz opieką ofiary lub osoby, które są tak postrzegane. Jeżeli ktoś ucierpiał w wyniku Twojej działalności, postaraj się z nawiązką wynagrodzić krzywdę i szkodę. Nie potrzebujesz nowych wrogów, którzy dostarczają mediom krytycznych informacji.
4. Skontaktuj się z zarządem i wszystkimi kierownikami. Powiedz, aby nie udzielali żadnych publicznych wypowiedzi. Prawda jest taka, że na temat tego, co się wydarzyło (lub nie wydarzyło) istnieje tyle opinii, ilu jest pracowników. Dlatego trzeba zbudować jeden przekaz i go powtarzać. Oznacza to wybór jednego rzecznika - i tylko jednego - który przejmie wszystkie kontakty z mediami. Zwykle jest to szef PR, ale pamiętam sytuacje, gdy z powodzeniem pełnili tę funkcję szefowie marketingu lub dyrektorzy finansowi. Szef firmy NIE musi od razu się wypowiadać. Szef jest odpowiedzialny za kierowanie firmą i tym się zajmuje w pierwszej kolejności. Po ustaleniu polityki informacyjnej i tego, co chcemy powiedzieć mediom, rzecznik może spotkać się dziennikarzami.
5. Skontaktuj się z kluczowymi grupami otoczenia. Powiedz im co robisz, aby usunąć problem. W razie potrzeby kontaktuj się z ustawodawcami, udziałowcami, pracownikami, klientami, politykami, sprzedawcami, a nawet z sąsiadami. Jeżeli przekonają się, że jesteś na najlepszej drodze do uporania się z problemem, będą bardziej skłonni dać wiarę Twoim wyjaśnieniem niż dać posłuch atakom. Oczywiście - wrogowie ideologiczni nigdy nie będą zadowoleni.
6. Mów prawdę. Jeżeli nie znasz odpowiedzi, nie odpowiadaj. "Proponuję wrócić do tego później" zawsze brzmi lepiej niż wymyślanie odpowiedzi ad hoc. Gdy raz skłamiesz i Twoja wypowiedź trafi do druku wcześniej czy później (zazwyczaj wcześniej niż myślisz) ktoś to wychwyci. Powiedz po prostu "To dobre pytanie. Sprawdzę i za 20 minut dam odpowiedź." Jeśli nie zdobędziesz potrzebnej informacji w tym czasie, zadzwoń do reportera i powiedz, że to potrwa dłużej niż miałbyś go trzymać w niepewności. Dobry dziennikarz to zrozumie i doceni.
7. Działaj szybko. Pamiętaj - komunikacja w kryzysie to zdrowy rozsądek plus szybkość błyskawicy. Twoim celem jest szybkie działanie, które uniemożliwi rozprzestrzenianie się zagrożenia - zagrożenia dla Twojej reputacji i wizerunku.
8. Przygotuj wewnętrzny e-mail do pracowników. Nie wysyłaj go, jeżeli treść wiadomości możesz przekazać w inny sposób. Jeżeli cała firma mieści się w jednym budynku zwołaj zebranie załogi i ustnie przekaż wiadomość. Wysyłając e-mail w wewnętrznej sieci możesz mieć pewność, że jego treść trafi do mediów. Nie marnuj czasu na szukanie sprawcy przecieku. Pamiętasz e-mail wysłany w wewnętrznej sieci przez szefa Wiadomości o obsłudze pielgrzymki Ojca Świętego na Ukrainie? Po prostu - nie wysyłaj niczego czego nie chcesz ujrzeć w prasie. Gdy masz oddziały rozsiane po całej Polsce lub świecie, lepiej zorganizuj konferencję video lub telefoniczną. Potrzebne jest to do podniesienia morale, opisania i wytłumaczenia przebiegu wydarzeń i przypomnienia pracownikom, że nie powinni udzielać żadnych wypowiedzi mediom. Z mediami rozmawia tylko wyznaczona osoba i nikt inny. Od tej reguły nie ma wyjątku.
9. Musisz zapewnić mediom swobodny dostęp do Ciebie przez cały kryzys. Jeżeli wiąże to się z odwołaniem urlopu - trudno.
10. Przygotuj informację prasową. Wiele organizacji działając pod presją mediów pośpiesznie wysyła informacje prasowe bez komentarza pokazującego kontekst wydarzeń. Informacja prasowa to dokument, który należy przez cały czas aktualizować. To, że jest gotowy wcale jeszcze nie oznacza, że należy go natychmiast publikować.
11. Przygotuj rezerwową witrynę kryzysową (black site). Przygotuj witrynę, której adres przekażesz mediom w sytuacji kryzysu. Możesz do tego wykorzystać kanały oficjalne lub nieformalne. Na tej stronie WWW opublikujesz wszystko co masz do powiedzenia "w sprawie". Aktualizacja firmowej witryny zajmuje od 24 do 48 godzin. To o wiele za wolno w sytuacji kryzysu. Uruchomienie "rezerwowej" witryny kryzysowej to sprawa maksimum dwóch godzin. Umieść wtedy odsyłacz do tej strony na oficjalnej witrynie. Dodaj ten odsyłacz do każdego listu e-mail.
12. Przeglądaj strony internetowe z listami/grupami/forami dyskusyjnymi na temat Twojej organizacji. Strzeżonego Pan Bóg strzeże. Systematycznie przeszukuj Internet w poszukiwaniu komentarzy na temat Twojej organizacji. Co opinia publiczna sądzi o firmie? Jak można te opinie wykorzystać w informacjach przekazywanych mediom? Uwaga: W żadnych okolicznościach nie odpowiadaj na żadne komentarze i nie bierz udziału w dyskusji. Anonimowe pogawędki w Internecie nie są odpowiednim miejscem do prawienia morałów i uczenia dobrych manier. Nie są miejscem, gdzie możesz bronić swojego dobrego imienia lub udowadniać niewinność. Przeczytaj tylko co inni piszą i spróbuj przewidzieć reakcję.
13. Stwórz możliwość dialogu. Komunikacja to dwukierunkowa ulica. W kryzysie bardzo zatłoczona. Zapraszaj internautów do zadawania pytań. Zadbaj o system gwarantujący szybkie i wyczerpujące odpowiedzi. Podaj na witrynie informację o czasie oczekiwania na odpowiedź.
14. Na bieżąco informuj kierownictwo. W ciągu dnia wysyłaj kilka informacji o rozwoju wypadków. Dzięki temu usprawnisz przebieg informacji w organizacji.
15. Przygotuj system wczesnego ostrzegania. Jeżeli do tej pory tego nie robiłeś, rozważ możliwość skorzystania z usług firmy prowadzącej monitoring mediów drukowanych i elektronicznych. Pozwoli to śledzić treść publikacji o Twojej organizacji według na przykład, wybranych haseł kluczowych.
16. Pamiętaj, że w kryzysie nie istnieje wyrażenie "tylko do Twojej wiadomości." Kilku dziennikarzy będzie próbowało rozmawiać z Tobą w ten sposób, "Tak tylko między nami, co naprawdę się wydarzyło?". Następna rzecz to ... tytuł na pierwszej stronie. Nie ma "tylko do Twojej wiadomości."
17. Internet to tylko medium. Medium nigdy nie będzie lepsze od samego przekazu. W kryzysie podstawą Twojego działania jest utwierdzenie opinii publicznej w przekonaniu, że panujesz nad sytuacją i ludziom nic nie grozi. Pokaż, że działasz w interesie zaniepokojonych ludzi. Niech słowa wspierają czyny. Internet i witryna WWW jest jeszcze jednym narzędziem służącym obronie Twojego dobrego imienia i wizerunku.
18. Zawsze pamiętaj o regule nr 1: To nie jest osobista rozgrywka. Dzisiaj Ty masz kłopot, a jutro inna organizacja dostanie się pod ostrzał mediów. Uśmiechaj się, przestrzegaj zasad profesjonalizmu i co najważniejsze: zbadaj problem i znajdź rozwiązanie. To co się stało już się nie "odstanie". Nie wracaj do tego. Skup się na tym co robisz/zamierzasz zrobić, aby naprawić błąd/zapobiec jego powtórzeniu/poprawić sytuację.

Zarządzanie kryzysem online to prewencja i ograniczanie szkód. Najskuteczniejszym sposobem zarządzania kryzysem jest zapobieganie jego rozprzestrzenianiu poprzez błyskawiczną dystrybucję informacji neutralizujących szkodliwy przekaz. Można to osiągnąć przez system wczesnego ostrzegania, który systematycznie monitoruje fora dyskusyjne i strony WWW.

5. Dlaczego nie ma oficjalnej części wywiadu

Wyobraź sobie, że dziennikarka telewizyjna umówiła się z Tobą na wywiad. Punktualnie o umówionej porze zjawia się w biurze ekipa, kamerzysta ustawia sprzęt, włącza światła, reporterka podstawia mikrofon i zadaje pierwsze pytanie.

Kwadrans przeznaczony na wywiad mija jak z bicza strzelił. Jesteś zadowolony, powiedziałeś wszystko co chciałeś. Mimo że reporterka zadała kilka podchwytliwych pytań, udało Ci się dzięki przygotowaniu trzech kluczowych komunikatów zręcznie i z uśmiechem wyjść z opresji.

Koniec nagrania. Ekipa techniczna zabiera się do pakowania sprzętu. Reporterka zerka do notatek i mówi, że ma jeszcze jedno pytanie. Pyta o produkt konkurencji. Rozluźniony mówisz o nim kilka cierpkich i krytycznych słów.

Kiedy wieczorem oglądasz relację w dzienniku, jesteś zszokowany tym, że reporterka w komentarzu wykorzystała Twoje nieprzyjemne słowa wypowiedziane po "oficjalnym" zakończeniu wywiadu.

Twój szef nie będzie zadowolony.

Możesz czuć się oszukany i wykorzystany przez dziennikarkę, ale ona nie zrobiła niczego złego. Zadała pytanie i Ty odpowiedziałeś. A że kamera nie była włączona... A musiała?

Wywiad nie rozpoczyna się "oficjalnie" w momencie włączenia kamery i nie kończy po jej wyłączeniu. Wszystko co powiesz przed wywiadem do kamery, w jego trakcie i po zakończeniu może być wykorzystane przez dziennikarza – KAŻDE Twoje słowo. Także cytat z rozmowy telefonicznej i e-maila.

Nie mów w obecności dziennikarza niczego czego nie chciałbyś zobaczyć w druku lub usłyszeć na antenie. Wiem, że to może być oczywiste, ale na mojej liście medialnych wpadek znanych osób komentarze wygłaszane po "oficjalnym" zakończeniu wywiadu od lat są na pierwszym miejscu.

Nie ma oficjalnej (urzędowej) i nieoficjalnej (prywatnej) części wywiadu. Wszystko jest oficjalne dopóty, dopóki nie znikniesz z pola widzenia kamery i zasięgu mikrofonu reportera.

Nie namawiam do milczenia jak grób przed włączeniem kamery i po jej wyłączeniu – to byłoby podejrzane i dziennikarz też mógłby to nieprzyjemnie skomentować. Wykorzystaj ten czas do wstępnego przekazania informacji jakimi chcesz podzielić się w czasie wywiadu, a po wywiadzie, do powtórzenia głównego przesłania. Pamiętaj, że reporter "notuje" wszystko, także kiedy nie ma notatnika i długopisu w dłoni.

6. Jak skłonić klienta do ponownego zakupu

Znajomy przeczytał w lokalnej bezpłatnej gazecie ogłoszenie: "Zrób zakupy w naszym sklepie. Jeśli kasjerka nie uśmiechnie się do Ciebie, kiedy będziesz płacić, wszystko w Twoim koszyku masz za darmo." Mocne, prawda?

Szybko poszedł do sklepu, wypełnił koszyk po brzegi i stanął w kolejce do kasy. Kasjerka nie tylko się nie uśmiechnęła, ale nawet na niego nie spojrzała. Niepocieszony pomyślał: "Przynajmniej będę miał zakupy za darmo" i powołał się przy kasie na prasową reklamę.

Kasjerka znudzonym głosem powiedziała, że nic nie wie o promocji. Zdziwiony wyjął wycinek z gazety.

"Aha," usłyszał, "To promocja z ubiegłego tygodnia!"

Ale co się stało?

Przyjazna obsługa klienta - jeśli Ci na niej zależy - nie może być uzależniona od pory dnia lub roku. Albo jest częścią Twojej misji, filozofii prowadzenia interesów albo nie.

Załóżmy jednak, że pomysł "bez uśmiechu nie ma interesu" nie przypadł Ci do gustu (szkoda, ale to Twoja strata!). Uważasz, że zadaniem kasjerki jest wyłącznie sprawne i dokładne pobieranie zapłaty za towar. Nie oczekujesz, że wykaże specjalne zainteresowanie klientem, a celem akcji marketingowych "uśmiech albo kasa" jest jedynie zwiększenie ruchu w sklepie.

Smak schabowego

Ambitni przedsiębiorcy wymyślają i stosują rozmaite zachęty zmierzające do zwiększenia sprzedaży - konkursy, kupony, punkty, programy lojalnościowe, itp. Niektóre formy marketingu wirusowego również korzystają z podobnych bodźców do przekazywania pozytywnych informacji większej liczbie znajomych.

Klienci skuszą się na marchewkę tylko, gdy mają absolutną pewność, że po tej przekąsce czeka ich obfita i smakowita uczta. Jeśli ich oczekiwania się potwierdzą - a podniebienie doświadczy rozkoszy wcześniej nie odczuwanych - są gotowi zostać do końca przyjęcia.

Oto 10 metod skłonienia klientów do ponownego zakupu:

1. Zrób wszystko, co obiecujesz. I jeszcze więcej. Obiecuj mniej. Dawaj więcej.
2. Osobiście zajmuj się nowymi klientami. Upewnij się, że otrzymują to, za co zapłacili i produkt spełnia ich oczekiwania.
3. Badaj ukryte potrzeby i pragnienia klientów. Następnie zaspokój je.
4. Daj najważniejszym pracownikom uprawnienia do spełnienia życzeń niezadowolonych klientów. Natychmiast.
5. Szukaj okazji do zwiększenia sprzedaży i współpracy z niekonkurencyjnymi partnerami. Potem próbuj, próbuj, próbuj.
6. Wyróżniaj stałych klientów. Darmowa usługa przez miesiąc, zaproszenie na specjalną imprezę, kupon rabatowy, itp.
7. Śledź czas załatwiania reklamacji klientów. Następnie skróć go.
8. Zrób zakupy w swoim sklepie - zadzwoń do biura. Czy czułeś się miłym gościem, dobrze zrozumianym i miło obsłużonym?
9. Obserwuj pracowników - wynagradzaj ich za wykonywanie obowiązków powyżej oczekiwanego standardu.
10. Staraj się, aby każdy pracownik czuł się wyjątkowy, specjalny i doceniony. To jest zaraźliwe.

Konkluzja

W marketingu nie sprzedaje się schabowego, ale jego smak. To prawda. Ale z drugiej strony bez schabowego trudno o aromatyczny zapach!

Test jakości obsługi klienta

7. Do czego służą ankiety

Koniec roku to czas ankiet, sondaży i podsumowań. Czy Ty też zdecydowałeś się wykorzystać sondaż do wzmocnienia programu komunikacyjnego?

1. Co to jest ankieta?

W ankiecie znajdują się pytania na jeden temat. Jej celem jest uzyskanie dokładnych i wiarygodnych opinii. Im więcej respondentów, tym dokładniejsze wyniki.

2. Ile zadać pytań?

Od pięciu do dziesięciu pytań. Więcej może zniechęcić do odpowiedzi; mniej nie da wystarczającego materiału do praktycznej analizy.

3. Jakie pytania zadać i w jakiej kolejności?

Każde pytanie powinno dostarczyć odpowiedzi, które pomogą podejmować prawidłowe decyzje. Pytania dodatkowe pomogą wyjaśnić szczegóły tych decyzji. Na przykład, jeżeli ankietowani powiedzą jakie lody lubią najbardziej (truskawkowe, waniliowe czy czekoladowe), wiesz jaki towar zamawiać. Jeżeli dodatkowo powiedzą, kiedy przyjdą na zakupy, wiesz KIEDY musisz mieć towar na półkach.

Dodatkowe wskazówki:

1. Pierwsze dwa, trzy pytania powinny być stosunkowo łatwe. Ich celem jest zaangażowanie ankietowanego i zwiększenie szans, że odpowie na wszystkie pytania.
2. Unikaj pytań sugerujących odpowiedź.
3. Pytania powinny być krótkie i rzeczowe.
4. Nie łącz dwóch pytań w jedno; jedna myśl, jedno pytanie.
5. Nie zadawaj pytań, w których zakładasz nawet minimalną wiedzę na dany temat.
6. Daj ankietowanym okazję do przedstawienia własnych komentarzy; zazwyczaj w ostatnim punkcie.

Oto kilka praktycznych porad jak przygotować, przeprowadzić i podsumować sondaż.

1. Wybierz grupę docelową. Wybierz branżę, tytuł, segment rynku, do którego chciałbyś dotrzeć ze swoim przekazem.
2. Wskaż cele komunikacyjne. Przemyśl treść przekazu lub zmiany wizerunku. Czy Twoim celem jest określenie potrzeb klientów? Czy starasz się nauczyć czegoś opinię publiczną czy poprzestaniesz na czystej informacji? Może pragniesz tylko poszerzyć wiedzę o organizacji lub wzmocnić wiarygodność rzecznika prasowego? Po określeniu celu, napisz listę oczekiwanych wniosków. Innymi słowy - jakie konkluzje będą dla Ciebie najbardziej korzystne? Teraz, kiedy wiesz co chcesz osiągnąć, możesz przystąpić do przygotowania pytań kwestionariusza tak, aby odpowiedzi zaspokoiły Twoje potrzeby.
3. Napisz tylko ważne i uzasadnione pytania. Pytania powinny wywołać odpowiedzi, które będą zrozumiałe i przekonujące dla grupy docelowej, przydatne dla dziennikarzy i wzmacniające treść podstawowego przekazu komunikacyjnego organizacji. Często bywa, że nadchodzące wydarzenie takie jak na przykład wybory czy sezon wakacyjny dostarcza ciekawej inspiracji. Zazwyczaj, jeżeli pytania ankiety interesują klientów także wzbudzają pozytywny rezonans wśród dziennikarzy. Jeżeli to możliwe i czas pozwala, dobrze jest przetestować pytania na kilku osobach z grupy docelowej. Ich uwagi pozwolą lepiej sprecyzować treść pytań i uniknąć kosztownych nieporozumień.
4. Zwróć uwagę na strukturę kwestionariusza. Długie i skomplikowane pytania spowodują, że respondenci zrezygnują z odpowiedzi. Dlatego napisz pytania krótkie i jasne. Unikaj żargonu. Możesz rozważyć stosowność zamkniętego testu wielokrotnego wyboru (jedna odpowiedź do wyboru z kilku) lub konstrukcję Prawda/Fałsz. Takie rozwiązanie daje większą kontrolę na treścią odpowiedzi. Na koniec, sprawdź czy pytania są ułożone w logicznej sekwencji i czy odpowiedzi na poprzednie pytania nie sugerują odpowiedzi na następne.
5. Oszacuj jaki poziom statystycznej dokładności jest Ci potrzebny. Umieszczenie sondażu na witrynie WWW nie gwarantuje niestety reprezentatywności. Jeżeli zależy Ci na wiarygodnych wynikach, musisz wybrać respondentów według bardziej złożonych kryteriów.
6. Wybierz rzecznika prasowego. Przedstawiciel organizacji powinien zinterpretować i skomentować wyniki sondażu. Jeżeli firma nie ma osoby o takich kwalifikacjach, możesz rozważyć współpracę z zawodowym analitykiem, który przekonująco przedstawi wyniki ankiety.
7. Przedstaw wyniki. Przekazanie rezultatów ankiety stosownym ludziom we właściwy sposób w odpowiednim czasie zadecyduje o jej sukcesie lub porażce. Przekaż wyniki dziennikarzom wtedy, gdy będzie to Ci na rękę i może spotkać się z ich zainteresowaniem. Najlepiej to zrobić w formacie informacji prasowej, ale równie dobrze wyniki można podać w formie wykresu na firmowej stronie WWW lub na targach handlowych. Jakiekolwiek są Twoje oczekiwania, nie sądź, że respondent dojdzie do wniosków jakich chciałbyś się spodziewać. Zawsze jednak możesz przedstawić taką interpretację wyników, która połączy wyniki ankiety z Twoimi oczekiwaniami.
8. Wybierz agencję badawczą, która rozumie Twoje cele. Wiele firm - mimo że sprawnie przeprowadza analizy marketingowe - nie rozumie roli ankiet w kreowaniu zainteresowania organizacją. Współpracując z agencją, która dobrze czuje specyfikę takich sondaży pozwoli Ci wykorzystać jej doświadczenie, intuicję i zwiększyć efektywność ankiety. W dodatku, zaangażowanie niezależnej firmy badawczej wzmacnia wiarygodność badania i przekazu.

8. Halo! Tu talk show

Dziś recepta na popularny talkshow polega na
zidentyfikowaniu uprzedzeń słuchaczy
i graniu na nich w swoich programach.
- Tom Milewski

Jeden z moich znajomych prowadzi codzienną poranną audycję w lokalnym radiu. Kiedy go zapytałem czego oczekuje od swoich rozmówców po sekundzie namysłu odpowiedział: "Kontrowersyjna wypowiedź zawsze zwiększa słuchalność."

Ostry, dosadny i przewrotny komentarz jest znakomitym sposobem zdobycia rozgłosu. Jednak większość ludzi unika tej metody, a szczególnie kobiety. Na poparcie tej tezy gotów jestem zaryzykować krótki test:

Z naszych doświadczeń wynika, że kobiety raczej skłonne są wybierać wariant A, a mężczyźni B.

Kobietę trudniej jest przekonać do występu przed mikrofonem i kamerą. Mężczyźni częściej też decydują się na udział w szkoleniach medialnych i treningach rzeczników prasowych. Wiedzą, że w potocznym mniemaniu ekspert występujący w radiu lub udzielający wywiadu gazecie jest bardziej kompetentny od tego, który nie został zaproszony do rozmowy.

Jaka jest inna cecha poszukiwana wśród gości, którzy chcą zdobyć uznanie słuchaczy i wdzięczność redaktorów?

Energia i pasja.

Energia i entuzjazm uczynią nawet z banalnego i nudnego tematu pasjonujący wywód. Gość, który mówi z zapałem automatycznie zmusza do bardziej uważnego słuchania.

Za minutę antena

Dla wielu z nas występ w radiowym talk show może być bardzo skutecznym posunięciem w programie zmierzającym do zdobycia większej popularności. Przygotowanie do takiego występu przypomina proces opracowania informacji prasowej lub propozycji tematu. Potrzebny jest temat i oryginalne podejście.

Oto 10 wskazówek co zrobić, aby radiowy występ zaliczyć do sukcesów:

1. Przygotuj dokumentację i elektroniczną teczkę prasową. Umieść na firmowej stronie WWW wszystkie informacje, które wytłumaczą kim jesteś i dlaczego chcesz wystąpić w audycji. Dodaj listę proponowanych pytań, życiorys, próbki produktu, interesujące (i śmieszne!) fakty, łatwy do zapamiętania telefon kontaktowy. Jest to szczególnie przydatne w sytuacji, kiedy będzie to Twój debiut. Prowadzący program i producent muszą mieć pewność, że rozmawiają z wiarygodną osobą. Samo stwierdzenie, że jesteś ekspertem w wybranej dziedzinie to za mało.
2. Posłuchaj kilku audycji z udziałem innych gości. Nic bardziej nie zmniejsza Twoich szans na pozytywny odzew redakcji niż propozycja tematu, który w żaden sposób nie jest zbieżny z profilem i stylem audycji, w której chcesz wystąpić.
3. Wykorzystuj doświadczenie. Każdemu producentowi radiowemu cierpnie skóra na samą myśl co stanie się, gdy po włączeniu mikrofonu zaproszony gość z powodu tremy nie będzie w stanie wypowiedzieć ani jednego sensownego zdania. Jeżeli potrafisz udowodnić swoje wcześniejsze doświadczenia radiowe lub występy publiczne, zrób to.
4. Dowiedz się jaka jest najlepsza pora do kontaktu telefonicznego z redakcją. Propozycja występu w radiu przypomina każdą inną ofertę sprzedaży. Nie dzwoni się przecież do klientów, gdy nie mają czasu na rozmowę.
5. Wykorzystuj aktualność. Jeżeli propozycja tematu jest zbieżna z tym czym żyją media, Twoja szansa na pozytywną reakcję rośnie. Na przykład, jeżeli Twoja firma zwiększa sprzedaż i zatrudnienie w okresie recesji, możesz liczyć na zainteresowanie mediów.
6. Rekomendacja trzeciej strony. Możesz o sobie myśleć, że wspaniale wypadasz w mediach, ale czy jest ktoś kto powie o Tobie to samo? "Jan Nowak przedstawił wyjątkowo ciekawą prezentację o aktualnych trendach w bankowości na seminarium przedstawicieli niezależnych inwestorów. Z niecierpliwością czekamy na kolejne spotkanie w styczniu o kredytach z banków europejskich."
7. Przetestuj prezentację propozycji. Kiedy sądzisz, że jesteś już gotowy do rozmowy z redakcją, przetestuj plan rozmowy ze znajomym lub kolegą z pracy. Jeżeli nie wywołasz entuzjazmu, możesz być pewny, że reakcja producenta talk show będzie podobna.
8. Najpierw zadzwoń, potem prześlij faks. Niektórzy specjaliści PR radzą najpierw wysłać list i kontaktować się telefonicznie dzień lub dwa później. To dobra metoda, ale zauważyłem, że jeśli uda Ci się skontaktować bezpośrednio z producentem talk show, masz szansę "kuć żelazo póki gorące" jak również wykazać, że jesteś dobrym rozmówcą. Poczta głosowa i automatyczne sekretarki utrudniają skuteczny kontakt, ale zawsze warto spróbować. Jeżeli nie uda Ci się porozmawiać z żywą osobą, nagraj informację i wyślij faks.
9. Pokochaj swój pomysł. Jeżeli sam nie kupujesz swoich produktów, nie licz, że zrobią to inni. Programy talk show potrzebują ciekawych gości i kontrowersyjnych tematów. Im bardziej jesteś przekonany do tematu/produktu/usługi, tym większa szansa, że Twój entuzjazm udzieli się redaktorowi.
10. Zrób to. Bez ryzyka nie ma sukcesu. Wielu potencjalnych znakomitych gości talk show skończyło karierę na poziomie śpiewaka spod prysznica. Rewelacyjny temat i pasjonująca argumentacja, ale nikt o nich nie słyszał. Zaryzykuj, znajdź numer telefonu i zadzwoń. Co możesz usłyszeć? NIE, a może nawet TAK!

Teraz już wiesz co zrobić kiedy usłyszysz w słuchawkach głos realizatora: "Uwaga! Wchodzimy."

W razie wątpliwości możesz liczyć na naszą pomoc. Napisz do mnie.

9. Wszyscy lubimy konkursy

Właściciel firmy ze Szczecina pyta:

Zajmuję się sprzedażą mebli biurowych. Na wiosnę będziemy świętować 10-lecie firmy. Czy to może zainteresować media?

Rocznica powstania firmy nie jest newsem, jeżeli nie jest atrakcyjnie przedstawiona. Prasa nie zajmuje się relacjonowaniem dat z kalendarza biznesu.

W ramach obchodów można sponsorować zabawny konkurs. Gwarantuję, że wszyscy w mieście będą o tym mówić.

Zaproponuj opisanie w 50-ciu słowach kto i dlaczego ma najbardziej niechlujne biurko. Tytuł konkursu? Na przykład, "Największy bałagan na biurku w Szczecinie." Wydrukuj kupony konkursowe i wyłóż je obok kasy. Wyślij indywidualne zaproszenia do stałych klientów i partnerów handlowych. Umieść ankietę na firmowej stronie WWW. Przygotuj informację prasową o konkursie i wyślij ją do lokalnych gazet.

Zaproś do współpracy lokalne radio. Zapytaj czy możesz przyjść do studia, opowiedzieć o konkursie i ufundować nagrodę dla słuchacza, który przyzna się, że ma największy bałagan na biurku. Nagroda musi być atrakcyjna, na przykład, wyposażenie biura w komplet mebli i bezpłatna godzinna konsultacja w jego urządzeniu.

Jeśli chcesz uzyskać jeszcze większy rozgłos, możesz odszukać i zaprosić do grona jurorów lokalne znakomitości, które są znane ze swojego upodobania do porządku.

To właśnie te osoby powinny wręczyć główną nagrodę. Poproś laureata o zgodę na sfilmowanie go przez telewizję przy swoim "słynnym" biurku.

Jeżeli chcesz, aby ludzie mówili o Twojej firmie jeszcze długo po rocznicy urodzin ufunduj nagrodę przechodnią i organizuj konkurs corocznie.

Oto cztery pomysły konkursów dla właścicieli małych firm:

1. Piekarnia może przygotować konkurs "Śniadanie z szefem". Razem z lokalnym radiem można fundować codzienny kosz smakołyków - bułeczki, rogaliki, dżem, świeży sok owocowy, aktualne wydanie lokalnego dziennika - dla pracownika, który najpiękniej opisze zalety swojego szefa. Prowadziłem taki konkurs w moim radiu i jeszcze teraz uśmiecham się, kiedy przypominam sobie niektóre opisy. Konkurs cieszył się ogromnym wzięciem przez wiele dni.
2. Agencja turystyczna z okazji 13-stu lat działania może sponsorować konkurs na "najbardziej pechową podróż poślubną". Dla zwycięskiej pary darmowy wyjazd.
3. Sklep z odzieżą męską może być sponsorem konkursu na "Najbrzydszy krawat." W specjalnej gablocie można wystawić krawaty nominowane do tego tytułu. Klienci w czasie wizyty w sklepie są proszeni o oddanie głosu na ich "faworyta". Zwycięzca otrzymuje najmodniejszy krawat.
4. Jeśli nie masz oryginalnego pomysłu na konkurs, poproś o pomoc pracowników. Już samo szukanie pomysłu możesz zamienić w rywalizację. Pracownik, który przedstawi najbardziej oryginalną propozycję otrzyma w nagrodę dodatkowy dzień płatnego urlopu. To dopiero konkurs!

10. Uśmiechnij się

Gdzie znikają pieniądze na Święta?

Jak to się stało? Mimo że niezwykle starannie starałem się zapakować zestaw oświetleniowy wszystkie kabelki po wyjęciu z pudełka znowu przypominają włosy gitarzysty zespołu grającego reggae. Pół biedy, gdyby to był jedyny wydatek...

40% Prezenty:

21% Dekoracje:

8% Jedzenie i napoje:

9% Rozrywka:

12% Inne:

10% Baterie:

Przeczytaj, oceń i skomentuj najnowszy artykuł na blogu Media Gapa.

Przeoczyłeś ciekawy artykuł? Zajrzyj do Archiwum Pressence Newsletter.

Jeśli z ciekawością przeczytałeś nasz NEWSLETTER, prześlij go swoim przyjaciołom, współpracownikom i klientom w niezmienionej formie. Będą Ci za to wdzięczni.

Zastrzeżenia prawne

1. Pressence Public Relations i Bogusław Feliszek dostarcza Czytelnikom Pressence Newsletter ogólnych informacji na tematy, które ich interesują. Informacje zawarte w Pressence Newsletter nie stanowią w żadnym przypadku świadczenia usług doradztwa public relations ani jakichkolwiek innych usług.

2. Wszelkie informacje, poglądy, interpretacje, porady i rozwiązania nie są wyczerpujące i nie są przeznaczone do bezwzględnego i bezkrytycznego stosowania w praktyce. Pressence Public Relations i Bogusław Feliszek nie udziela w tym zakresie żadnych gwarancji wyraźnych lub dorozumianych. Korzystanie z treści i mechanizmów udostępnionych w Pressence Newsletter odbywa się na odpowiedzialność Czytelnika.

3. Pressence Public Relations i Bogusław Feliszek dokłada należytych starań, aby prezentowane treści, akty prawne i inne teksty i mechanizmy były zgodne z obowiązującym stanem prawnym. Jednak częste zmiany prawa powodują, że część treści może dotyczyć stanu prawnego z przeszłości. Pressence Public Relations i Bogusław Feliszek zastrzega sobie prawo zmiany danych i informacji umieszczonych w Pressence Newsletter w dowolnym terminie, bez uprzedniego powiadomienia Czytelników.

4. Treść Pressence Newsletter nie stanowi w żadnym przypadku oferty handlowej w rozumieniu art. 66 §1 kodeksu cywilnego oraz innych właściwych przepisów prawnych i jest jedynie zaproszeniem do rozpoczęcia rokowań zgodnie z art. 71 kodeksu cywilnego.

5. Korzystanie z treści Pressence Newsletter wymaga pisemnej zgody Pressence Public Relations i Bogusława Feliszka, poza wyjątkami określonymi w powszechnie obowiązujących przepisach prawa takich jak dozwolony użytek w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz.U. z 2006 r. nr 90 poz. 631, t. jedn. z późn. zm.).

6. Niektóre z odsyłaczy w Pressence Newsletter łączą z zewnętrznymi serwerami. Pressence Public Relations i Bogusław Feliszek nie ponosi odpowiedzialności za informacje na tych serwerach, w szczególności za ich zgodność z prawdą.

7. Czytelnik Pressence Newsletter przyjmuje do wiadomości i akceptuje fakt, że poczta elektroniczna oraz inne transmisje przechodzące przez Internet mogą być obciążone ingerencją osób trzecich i nie mają charakteru poufnego.

Zastrzeżenia prawne

Aby ZAPRENUMEROWAĆ Pressence Newsletter odwiedź naszą witrynę WWW i wypełnij zgłoszenie subskrypcyjne.

Aby ODWOŁAĆ PRENUMERATĘ (i mnie zasmucić) wyślij proszę na adres: newsletter@pressence.com.pl z informacją KONIEC PRENUMERATY w linii tematu.