| Pressence Public Relations | Pressence Newsletter | Numer 123 / 1 listopada 2012 |
| Wydawca: Bogusław Feliszek | biuro@pressence.com.pl | www.pressence.com.pl |
Liczba prenumeratorów – 660 osób
Otrzymujesz ten newsletter, ponieważ poprosiłeś/aś o to Pressence Public Relations na stronie internetowej www.pressence.com.pl i zapisałeś/aś się na naszą listę subskrypcyjną.
Przekaż proszę nasz magazyn (e-zine) każdemu z Twoich znajomych, którzy tak jak Ty dbają o swój wizerunek, wiarygodność i dobre imię, pragną więcej sprzedawać produktów lub usług, chcą promować społecznie pożyteczną ideę.
Jeśli ktoś wykorzystał ten adres e-mail bez Twojej zgody, prosimy o kontakt: newsletter@pressence.com.pl.
OCHRONA PRYWATNOŚCI: Pressence Public Relations nie udostępni nikomu Twojego adresu e-mail. Słowo.
MEDIA GAPA – LISTOPAD 2012
"Nie zapłacę każdej ceny, żeby zostać premierem. Nie zależy mi na stanowisku." – prof. Piotr Gliński, kandydat PiS na premiera ponadpartyjnego rządu. TVN24 "Jeden na jeden". 2.10.2012.
Media Gapa to osoba, która zapomina, że powtarzanie w mediach fałszywych, negatywnych i niesprawiedliwych oskarżeń, komentarzy i spekulacji zwiększa ryzyko wprowadzenia ich do debaty publicznej oraz zmniejsza kontrolę nad tym co się o niej mówi, jak się ją postrzega i jak to wpływa na jej reputację.
W numerze
1. 10 składników apetycznego planu PR
Dopiero syty ma apetyty.
– Jan Izydor Sztaudynger
Plan public relations nie jest zestawem taktyk, metod i narzędzi – tak jak gotowanie obiadu nie polega na wrzuceniu do garnka całej zawartości lodówki łącznie ze sztućcami.
Kilka lat temu pracowałem dla klienta, który przyszedł do mnie z gotowym planem public relations.
Na 35 stronach rozpisane były działania dla każdego działu firmy. Plan był szczegółowy, ale brakowało w nim celów – nie wspominając o strategii lub sposobie pomiaru efektów.
Współpracę rozpoczęliśmy od uzupełnienia brakujących elementów. Bez tego nie wiedzielibyśmy co chcemy osiągnąć i dlaczego robiliśmy to, co... robiliśmy.
Plan PR jest niezbędny z wielu powodów:
1. pomaga przekonać szefa lub klienta do projektu PR,
2. jasne mierniki pomiaru demonstrują wymierne korzyści dla firmy,
3. plan PR pokazuje w każdej chwili co należy zrobić i co zakomunikować,
4. kiedy pojawia się nieprzewidziana okazja, dobry plan PR pomaga w decyzji czy warto z niej skorzystać.
Oto 10 składników dobrego planu public relations:
I. Streszczenie wykonawcze
W streszczeniu należy opisać dlaczego program PR jest potrzebny.
Z jakimi problemami boryka się organizacja? Czy te problemy wpływają (lub już wpłynęły) na wyniki finansowe, reputację lub wizerunek? Czy przeprowadzono jakieś badanie (formalne lub nieformalne), którego wyniki potwierdzają analizę sytuacji?
II. Cel biznesowy
Trzeba ustalić nadrzędny cel biznesowy. Czy firma musi stawić czoła nowemu produktowi konkurencji? Czy szykuje dynamiczny rozwój? Czy spodziewa się zmiany prawa, która może zagrozić jej pozycji rynkowej?
III. Cel public relations
W trzech krótkich punktach opisz cele planu public relations. Większa liczba utrudni skupienie się na priorytetach. Cele PR muszą odnosić się do celów biznesowych.
Cele muszą być konkretne, mierzalne, osiągalne, realistyczne i mieć wyznaczony czas realizacji.
IV. Sposób pomiaru
Sporządź listę narzędzi niezbędnych do pomiaru efektów programu. W ocenie skup się nie na tym co udało się "wyprodukować", ale na efekcie jaki dzięki temu osiągnięto. Porównaj to z wynikami z zeszłego roku. Jeśli to możliwe, sprawdź jak mierzy swoje wyniki konkurencja i włącz te metody do swego portfolio.
V. Grupy docelowe
Opisz swoje grupy docelowe. Staraj się być maksymalnie konkretny. Dołącz kluczowe wyróżniki psychograficzne, demograficzne i geograficzne.
VI. Strategia PR
Strategia przedstawia kierunek i sposób osiągnięcia celu. Dodaj ogólny plan działania – szczegóły będą w dziale: Taktyki.
Jeśli jednym z celów jest poprawa reputacji w lokalnej społeczności, strategia może być opisana tak: "Stworzenie programu relacji z mediami skierowanego do lokalnych gazet, który informuje o akcjach charytatywnych organizacji."
VII. Media
Jeżeli plan koncentruje się na relacjach z mediami, dodaj listę mediów, z którymi będziesz się kontaktować. Nie podawaj nazwisk dziennikarzy, tylko redakcje. Jeżeli zależy Ci na informacjach w telewizji, które programy będą priorytetem? Które gazety najchętniej o tym napiszą? Jeżeli szukasz kontaktów z blogerami, kogo masz na myśli: amatorów czy zawodowców?
VIII. Kluczowe komunikaty
Opisz trzy kluczowe komunikaty – lub trzy główne punkty – które będą przewijać się w czasie kampanii PR.
Jeżeli przewidujesz wywiady dla mediów, te trzy komunikaty powinny znaleźć się w każdej wypowiedzi – bez takiej konsekwencji trudno o jasną komunikację tego, co dla Ciebie najważniejsze.
Na tym etapie planowania nie precyzuj dokładnie treści komunikatów – będzie na to czas po zatwierdzeniu planu i doborze narzędzi komunikacji.
IX. Taktyki
Opisz konkretne działania i narzędzia służące realizacji strategii i celów. Podaj harmonogram i budżet dla każdego działania.
X. Budżet
Budżet ogólny to jedna liczba, która sumuje robocze budżety naszkicowane w punkcie powyżej.
Konkluzja
Dobry plan PR przypomina listę zakupów, dzięki której nie musisz kilka razy biegać do sklepu i możesz skupić się na samym gotowaniu. Smacznego :-)
Jak zarządzać kampanią informacyjną
2. Kiedy nie chcesz być w świetle reflektorów...
Nie bój się cieni. One świadczą o tym,
że gdzieś znajduje się światło.
– Oscar Wilde
Skok ze spadochronem z "krawędzi kosmosu". Premiera oryginalnego produktu. Praktyczny wynalazek. Zdecydowana poprawa standardu usługi. Przedłużenie bezwarunkowej gwarancji. Cenna akcja społeczna. Cztery bramki strzelone w ważnym meczu.
Są chwile kiedy chcesz znaleźć się w świetle reflektorów.
Ale bywa też inaczej...
Wpływowa organizacja gospodarcza pisze list otwarty do premiera, w którym sugeruje, że nowe rządowe przepisy podatkowe faworyzują Twoją firmę i są szkodliwe dla budżetu państwa.
Kilkadziesiąt osób zginęło w wyniku wybuchu gazu w rafinerii. Ewakuowano mieszkańców z pobliskich ulic. Przyczyny eksplozji nie są znane – bada je specjalna komisja śledcza. Pracownicy mówią w mediach, że skarżyli się na rosnącą liczbę drobniejszych wypadków w rafinerii.
Urząd chroniący polskich konsumentów bada czy koncern samochodowy wymusza na dilerach sprzedaż pojazdów swojej marki.
Role w przedstawieniu rozdane i Tobie przypadła rola czarnego charakteru. Widzisz, że szukanie kozła ofiarnego jest ważniejsze od rozwiązania problemu.
Co robić? Udawać, że Ciebie to nie dotyczy? Nic się nie stało? Jak długo? Uciekać? Nie ma gdzie. Poza tym, ucieczka to przyznanie się do winy.
Oto 35 pytań w pięciu kategoriach, które pomogą ocenić zagrożenie.
Wybierz jedną z sześciu odpowiedzi.
I. Czyn (Co się stało lub może wydarzyć?)
1. Organizacja, firma lub instytucja jest bezpośrednio odpowiedzialna za śmierć lub poważne rany z powodu konkretnego czynu lub zaniechania działania?
Zdecydowanie NIE ___ / NIE ___ / Raczej NIE ___ / Raczej TAK ___ / TAK ___ / Zdecydowanie TAK ___
2. Czyn postrzegany jest jako zamierzony i szkodliwy?
Zdecydowanie NIE ___ / NIE ___ / Raczej NIE ___ / Raczej TAK ___ / TAK ___ / Zdecydowanie TAK ___
3. Czyn postrzegany jest jako działanie bez zgody pokrzywdzonych lub poza ich kontrolą?
Zdecydowanie NIE ___ / NIE ___ / Raczej NIE ___ / Raczej TAK ___ / TAK ___ / Zdecydowanie TAK ___
4. Większość Polaków czuje się pośrednio ofiarami tego czynu?
Zdecydowanie NIE ___ / NIE ___ / Raczej NIE ___ / Raczej TAK ___ / TAK ___ / Zdecydowanie TAK ___
5. Opinia publiczna uznała kryzysowe wydarzenie za kolejny identyczny błąd tego samego sprawcy?
Zdecydowanie NIE ___ / NIE ___ / Raczej NIE ___ / Raczej TAK ___ / TAK ___ / Zdecydowanie TAK ___
6. Czyn uważany jest za niemoralny?
Zdecydowanie NIE ___ / NIE ___ / Raczej NIE ___ / Raczej TAK ___ / TAK ___ / Zdecydowanie TAK ___
7. Czyn jest sprzeczny z zasadami etycznymi i szeroko akceptowanymi wartościami?
Zdecydowanie NIE ___ / NIE ___ / Raczej NIE ___ / Raczej TAK ___ / TAK ___ / Zdecydowanie TAK ___
8. Czyn jest sprzeczny z prawem (wykroczenie lub przestępstwo)?
Zdecydowanie NIE ___ / NIE ___ / Raczej NIE ___ / Raczej TAK ___ / TAK ___ / Zdecydowanie TAK ___
9. Czyn wyrządził lub mógł wyrządzić poważne szkody finansowe?
Zdecydowanie NIE ___ / NIE ___ / Raczej NIE ___ / Raczej TAK ___ / TAK ___ / Zdecydowanie TAK ___
10. Czyn ma silne powiązania z polityką?
Zdecydowanie NIE ___ / NIE ___ / Raczej NIE ___ / Raczej TAK ___ / TAK ___ / Zdecydowanie TAK ___
II. Kontekst wydarzenia (Jakie jest tło i okoliczności?)
11. Opinia publiczna i media postrzegają kryzysowe wydarzenie jako "pierwsze", "najgorsze" lub "największe".
Zdecydowanie NIE ___ / NIE ___ / Raczej NIE ___ / Raczej TAK ___ / TAK ___ / Zdecydowanie TAK ___
12. Czyn poważnie naruszył lub naruszy relacje z partnerami biznesowymi?
Zdecydowanie NIE ___ / NIE ___ / Raczej NIE ___ / Raczej TAK ___ / TAK ___ / Zdecydowanie TAK ___
13. Kryzysowe wydarzenie ma zasięg krajowy i międzynarodowy?
Zdecydowanie NIE ___ / NIE ___ / Raczej NIE ___ / Raczej TAK ___ / TAK ___ / Zdecydowanie TAK ___
14. Problem jest powiązany z popularnym tematem w aktualnej debacie publicznej?
Zdecydowanie NIE ___ / NIE ___ / Raczej NIE ___ / Raczej TAK ___ / TAK ___ / Zdecydowanie TAK ___
15. Kryzysowe wydarzenie przypomina podobne błędy innych organizacji?
Zdecydowanie NIE ___ / NIE ___ / Raczej NIE ___ / Raczej TAK ___ / TAK ___ / Zdecydowanie TAK ___
III. Osoby (Kim są główne postaci?)
16. Jednym z negatywnych bohaterów kryzysowego wydarzenia jest celebryta, znana marka, popularna usługa lub branża?
Zdecydowanie NIE ___ / NIE ___ / Raczej NIE ___ / Raczej TAK ___ / TAK ___ / Zdecydowanie TAK ___
17. W kryzysowe wydarzenie zamieszane są osoby z kierownictwa firmy, organizacji lub instytucji?
Zdecydowanie NIE ___ / NIE ___ / Raczej NIE ___ / Raczej TAK ___ / TAK ___ / Zdecydowanie TAK ___
18. Wyłącznie od organizacji, która wywołała kryzys, zależy rozwiązanie problemu i naprawienie szkód?
Zdecydowanie NIE ___ / NIE ___ / Raczej NIE ___ / Raczej TAK ___ / TAK ___ / Zdecydowanie TAK ___
19. Organizacja jest głównym lub jedynym sprawcą kryzysowego wydarzenia?
Zdecydowanie NIE ___ / NIE ___ / Raczej NIE ___ / Raczej TAK ___ / TAK ___ / Zdecydowanie TAK ___
20. Pokrzywdzeni należą do długoletnich i lojalnych partnerów biznesowych i sympatyków?
Zdecydowanie NIE ___ / NIE ___ / Raczej NIE ___ / Raczej TAK ___ / TAK ___ / Zdecydowanie TAK ___
21. Pokrzywdzeni byli w przeszłości źle traktowani przez rząd, jakąś grupę społeczną lub branżę, na przykład, z powodu pochodzenia etnicznego, wykształcenia, statusu społecznego, płci lub orientacji seksualnej?
Zdecydowanie NIE ___ / NIE ___ / Raczej NIE ___ / Raczej TAK ___ / TAK ___ / Zdecydowanie TAK ___
22. Pokrzywdzeni występują także w imieniu dzieci, niepełnoletnich lub niepełnosprawnych?
Zdecydowanie NIE ___ / NIE ___ / Raczej NIE ___ / Raczej TAK ___ / TAK ___ / Zdecydowanie TAK ___
23. Pokrzywdzeni lub ich upoważnieni przedstawiciele oczekują rekompensaty?
Zdecydowanie NIE ___ / NIE ___ / Raczej NIE ___ / Raczej TAK ___ / TAK ___ / Zdecydowanie TAK ___
24. Pokrzywdzeni należą do grupy, która sprawuje nadzór nad organizacją, która wywołała kryzysowe wydarzenie?
Zdecydowanie NIE ___ / NIE ___ / Raczej NIE ___ / Raczej TAK ___ / TAK ___ / Zdecydowanie TAK ___
25. Pokrzywdzeni reprezentują dużą grupę wewnętrznych interesariuszy?
Zdecydowanie NIE ___ / NIE ___ / Raczej NIE ___ / Raczej TAK ___ / TAK ___ / Zdecydowanie TAK ___
IV. Podstawa działania (Co ich upoważnia do działania?)
26. Pokrzywdzeni dysponują prawnymi środkami egzekwowania swoich praw i roszczeń?
Zdecydowanie NIE ___ / NIE ___ / Raczej NIE ___ / Raczej TAK ___ / TAK ___ / Zdecydowanie TAK ___
27. Pokrzywdzeni mają lub mogą liczyć na mocne wsparcie w mediach?
Zdecydowanie NIE ___ / NIE ___ / Raczej NIE ___ / Raczej TAK ___ / TAK ___ / Zdecydowanie TAK ___
28. Pokrzywdzeni skutecznie chronią autora przecieku kryzysowej informacji?
Zdecydowanie NIE ___ / NIE ___ / Raczej NIE ___ / Raczej TAK ___ / TAK ___ / Zdecydowanie TAK ___
29. Pokrzywdzeni szeroko komentują kryzysowe wydarzenie w mediach społecznościowych?
Zdecydowanie NIE ___ / NIE ___ / Raczej NIE ___ / Raczej TAK ___ / TAK ___ / Zdecydowanie TAK ___
V. Cel (Dlaczego to robią? Czego chcą?)
30. Pokrzywdzeni żądają wysokiego odszkodowania od organizacji, która wywołała kryzysowe wydarzenie?
Zdecydowanie NIE ___ / NIE ___ / Raczej NIE ___ / Raczej TAK ___ / TAK ___ / Zdecydowanie TAK ___
31. Realizacja roszczeń finansowych pokrzywdzonych może zagrozić stabilności finansowej organizacji, która wywołała kryzysowe wydarzenie?
Zdecydowanie NIE ___ / NIE ___ / Raczej NIE ___ / Raczej TAK ___ / TAK ___ / Zdecydowanie TAK ___
32. Pokrzywdzeni żądają publicznych przeprosin od organizacji, która wywołała kryzysowe wydarzenie?
Zdecydowanie NIE ___ / NIE ___ / Raczej NIE ___ / Raczej TAK ___ / TAK ___ / Zdecydowanie TAK ___
33. Pokrzywdzeni żądają poważnych zmian w modelu i procedurach działania organizacji, która wywołała kryzysowe wydarzenie?
Zdecydowanie NIE ___ / NIE ___ / Raczej NIE ___ / Raczej TAK ___ / TAK ___ / Zdecydowanie TAK ___
34. Pokrzywdzeni szukają maksymalnego rozgłosu?
Zdecydowanie NIE ___ / NIE ___ / Raczej NIE ___ / Raczej TAK ___ / TAK ___ / Zdecydowanie TAK ___
35. Pokrzywdzeni chcą upokorzyć i zniszczyć organizację, która wywołała kryzysowe wydarzenie?
Zdecydowanie NIE ___ / NIE ___ / Raczej NIE ___ / Raczej TAK ___ / TAK ___ / Zdecydowanie TAK ___
Punktacja
Zdecydowanie NIE: 1 pkt.
NIE: 2 pkt.
Raczej NIE: 3 pkt.
Raczej TAK: 4 pkt.
TAK: 5 pkt.
Zdecydowanie TAK: 6 pkt.
SUMA ___
105–210 punktów: Nie ma chwili do stracenia. Niezbędne jest natychmiastowe działanie zmierzające do zażegnania niebezpieczeństwa. Unikanie problemu i ociąganie się z decyzjami pogorszy sytuację, wydłuży czas i zwiększy koszt wyjścia z kryzysu. W planie zarządzania kryzysem należy niezwłocznie aktywować moduł zarządzania ryzykiem.
52–104 punkty: Problem wymaga dokładnej i wszechstronnej analizy ekspertów zarządzania ryzykiem i kryzysem. Należy zdecydować na jaki poziom ryzyka organizacja może sobie w tej sytuacji pozwolić. To zależy od jej misji i kluczowych wartości. W ocenie ryzyka na pewno pomoże analiza SWOT.
0–51 punktów: Problem prawdopodobnie w tej chwili nie zagraża bezpośrednio reputacji organizacji. Warto jednak zastanowić się, którzy interesariusze mogą się nim zainteresować w pierwszej kolejności. Warto włączyć ocenę ryzyka do procesu podejmowania ważnych decyzji w firmie. Jeśli masz wątpliwości, skontaktuj się z agencją PR, która specjalizuje się w zarządzaniu ryzykiem i kryzysem.
PS. Zobacz też: "Krótki audyt wizerunku".
Jak przeprowadzić audyt komunikacyjny
3. Blokowanie, przejścia i podkreślanie w wywiadzie dla mediów
Boisz się powiedzieć – nie mów.
Powiedziałeś – nie bój się.
– anonimowy doświadczony trener medialny
Jednym z najczęstszych błędów w udzielaniu wywiadów jest całkowite skupienie się na pytaniach, zapominanie o własnym przesłaniu i reagowanie tylko na to, co powie dziennikarz.
Nie musisz szczegółowo odpowiadać na każde pytanie reportera.
Dobry rzecznik prasowy słucha uważnie pytania i umiejętnie łączy je w odpowiedzi z większym problemem. Jak to robić? Na szkoleniach medialnych uczymy technik "blokowania, przejścia i podkreślania".
"Blokowanie" polega na unikaniu odpowiedzi na niewygodne lub źle sformułowane pytanie. Może to być pytanie z kontrowersyjną tezą, opisujące hipotetyczny (czyli wymyślony) problem lub żądające ujawnienia poufnej informacji.
"Przejście" oznacza przeniesienie tematu rozmowy z niewygodnej na bardziej pożądaną kwestię przez łagodne połączenie niechcianego tematu z takim, który łatwiej dopasować do kluczowego przesłania.
Do blokowania i przechodzenia używa się delikatnych wyrażeń, na przykład:
1. "Zgodnie z naszą polityką nie ujawniamy szczegółów dotyczących ______ , ale mogę powiedzieć ______ ."
2. "Wydaje mi, że tak naprawdę to pytanie dotyczy ______ ."
3. "To pokazuje szerszy wymiar tego problemu ______ ."
Blokowanie pytania to ostateczność – zawsze musi być po temu ważny powód.
Odpowiedz krótko na pytanie – wystarczy tak lub nie – i przejdź jednego z kluczowych komunikatów. Nigdy nie mów "Bez komentarza" lub "Nie wolno mi o tym mówić." Wyjaśnij dlaczego nie możesz odpowiedzieć (na przykład, informacja poufna, sprawa w sądzie, itp.) i przejdź do tego, co dla Ciebie ważne.
Na przykład, znana aktorka udziela wywiadu na imprezie dobroczynnej Polskiego Towarzystwa Transplantacyjnego.
Reporter: "To duże zaskoczenie, że znalazła pani czas na tę imprezę. Prowadzi pani autorski program w telewizji, na ekrany wszedł nowy film z panią w roli głównej i niedawno urodziła pani dziecko. Trudno sobie wyobrazić jak pani godzi pracę z życiem rodzinnym."
Aktorka: "To prawda, nie jest łatwo. Ale dziecko przypomniało mi jak cenne jest zdrowie i jak łatwo można je stracić. Dlatego uważam, że należy wspierać Polskie Towarzystwo Transplantacyjne, które pomaga ludziom, którzy dramatycznie walczą o powrót do zdrowia."
Blokowanie i przejścia są szczególnie przydatne w przypadku kontrowersyjnego tematu lub sytuacji kryzysowej. Kiedy reporter pyta o problem, mów o jego rozwiązaniu. Nie opowiadaj o przyczynach, ale o tym co robisz, żeby skutecznie uporać się z kłopotem.
Blokowanie i przejścia pomagają także powtórzyć i utrwalić kluczowe komunikaty. Powroty do głównych przekazów zwiększają szansę wykorzystania ich przez reportera w materiale.
Jak to zapamiętać?
Odpowiedź = pytanie + 1
lub odpowiedź równa się pytanie plus jeden z kluczowych komunikatów.
Podkreślanie
Inaczej niż w normalnej rozmowie – kiedy zmierzamy do puenty przedstawiając kolejne argumenty – w wywiadzie dla mediów musimy zacząć od końca, czyli od konkluzji – argumenty podajemy później.
Metoda "podkreślania" jest obowiązkowa w wywiadach dla mediów elektronicznych, z natury krótszych od rozmów z dziennikarzami prasowymi.
Podkreślanie przypomina dziennikarski model "odwróconej piramidy". Tytuł typowej informacji zawiera najważniejszą myśl lub konkluzję tekstu. W pierwszym akapicie są kolejne ważne fakty, po których pojawiają się mniej istotne szczegóły i argumenty oraz cytaty – wszystko w kolejności od najbardziej do najmniej istotnych informacji.
Przykładowy scenariusz
Na branżowej konferencji doradców finansowych prezes znanej i cenionej organizacji konsumenckiej Jan Nowak mówi, że coraz więcej ludzi, którzy chcą oszczędzać otrzymuje złe porady jak i gdzie lokować pieniądze. Przykład: afera Amber Gold.
Reporter TVN24 zwraca się o komentarz do Piotra Kowalskiego, prezesa Stowarzyszenia Doradców Finansowych.
Reporter pyta:
"Pan Nowak powiedział w wystąpieniu, że przez ostatnie 5 lat o 1/3 zwiększyła się liczba pozwów sądowych klientów przeciwko doradcom finansowym za błędy w poradach gdzie lokować oszczędności. Czy to wiarygodna liczba i jeśli nie, jaka jest prawdziwa?"
ZŁA ODPOWIEDŹ
Pan Kowalski:
"Nie, to zawyżona liczba. Oczywiście zdarzają się błędy i niedopatrzenia. Przyznaję, że jest ich więcej niż byśmy sobie życzyli. Trudno jednak podać dokładne dane. Nikt tego nie liczy w skali kraju. Pracujemy nad systemem, który umożliwi monitoring wielkości problemu. Szczerze mówiąc, ten system już od jakiegoś czasu działa i jesteśmy zadowoleni z wstępnych wyników. Przymierzamy się do stworzenia listy doradców, którzy są wiarygodni, pracują zgodnie z naszymi standardami i do których można bez obaw zwracać się o porady finansowe."
Wypowiedź w wieczornych wiadomościach telewizyjnych:
Pan Kowalski:
"Nie, to zawyżona liczba. Oczywiście zdarzają się błędy i niedopatrzenia. Przyznaję, że jest ich więcej niż byśmy sobie życzyli. Trudno jednak podać dokładne dane. Nikt tego nie liczy w skali kraju."
Tytuł w porannej gazecie:
"Prezes Stowarzyszenia Doradców Finansowych:
Za Dużo Błędów, Czas Na Reformę"
Co się nie udało?
1. Skupił się na pytaniu.
2. Nie zablokował pytania i nie przeszedł do kluczowego przesłania.
3. Zapomniał o "podkreśleniu" – kluczowy komunikat na końcu wypowiedzi, zamiast na początku.
4. Wypowiedź za długa i niejasna.
DOBRA ODPOWIEDŹ
Pan Kowalski:
"Nie ma pełnych danych statystycznych potwierdzających tę liczbę. Dbamy o podniesienie standardów zawodowych w całej branży. Niedawno z powodzeniem wprowadziliśmy rygorystyczne licencjonowanie doradców finansowych w całym kraju. Konsumenci mają dostęp do list rekomendowanych doradców. Dodatkowo, pracujemy nad systemem monitoringu pracy doradców i skracaniem czasu rozpatrywania reklamacji."
Wypowiedź w wieczornych wiadomościach telewizyjnych:
Pan Kowalski:
"Nie ma pełnych danych statystycznych potwierdzających tę liczbę. Dbamy o podniesienie standardów zawodowych w całej branży. Niedawno z powodzeniem wprowadziliśmy rygorystyczne licencjonowanie doradców finansowych w całym kraju."
Tytuł w porannej gazecie:
"Prezes Stowarzyszenia Doradców Finansowych:
System Licencji Chroni Konsumentów"
Co się udało?
1. Zablokował pytanie i przeszedł do wygodnej kwestii (podniesienie standardów zawodowych).
2. Kluczowe komunikaty były zwięzłe i jasne.
3. Trzymał się swoich priorytetów wypowiedzi.
4. Skupił się nie na problemie, ale na jego rozwiązaniu (skrócenie czasu rozpatrywania reklamacji).
Czy stosujesz w wywiadach dla mediów blokowanie, przejścia i podkreślanie? Z jakim skutkiem? Napisz o tym do mnie.
4. Dreszczyk emocji, czyli jak napisać propozycję tematu dla mediów
Mam przyjaciół, którzy marzą o napisaniu książki. Lubię pisać, ale nie mam takich ambicji – przynajmniej dzisiaj :-)
Nie widzę siebie siedzącego do rana nad pustą kartką lub przed monitorem komputera. Wiem natomiast, że wystarczy dobry pomysł, żeby słowa same zaczęły układać się w sensowne zdania.
Większość moich klientów nie ma talentu do pisania. Robią z pasją to na czym się znają najlepiej – handel, produkcja, usługi.
Kiedy rozmawiamy o początkach ich działalności przyznają, że nie zdawali sobie sprawy ile energii będą musieli włożyć w promocję tego, co robią. Nie wiedzieli, że dobre pisanie – od tekstów na firmowej stronie po artykuły na blogu – odegra tak istotną rolę w budowaniu wiarygodności i zdobyciu przewagi nad konkurencją.
Jeżeli sam zajmujesz się swoim public relations, napisanie propozycji tematu dla mediów może okazać się zadaniem ponad siły. Pusta kartka papieru nie jednego wprawiła w kompleksy.
Oto 10 pytań jakie zadaję moim klientom kiedy pracujemy nad propozycjami atrakcyjnych tematów dla mediów.
1. Co robi Twoja firma?
To nie powinno sprawić większego kłopotu. Trzy proste, jasne i konkretne zdania. Tyle razy już o tym mówiłeś na prezentacjach, konferencjach i przyjęciach, w kolejce w supermarkecie i w windzie.
2. Dlaczego założyłeś firmę?
Skąd pomysł na własny biznes? Czy jest jakaś oryginalna lub śmieszna historia związana z założeniem firmy? Kto Ci pomagał?
3. Czym różni się Twój produkt lub usługa od tego, co oferuje konkurencja?
Trudno jest wymyślić coś zupełnie nowego, prawda? To, co Cię wyróżnia to sposób prezentacji oferty, model biznesowy, styl komunikacji, itp. Znajdź swoje mocne wyróżniki i powiedz o nich światu.
4. Gdzie można kupić Twoje produkty lub wypróbować usługi?
Przekaż reporterowi praktyczne informacje gdzie klienci mogą kupić Twoje produkty. Nie wiem czy je wykorzysta, ale musi to wiedzieć – on też może być Twoim klientem!
5. Jakie masz kwalifikacje, żeby firma odniosła sukces?
Co w Twoim wykształceniu i doświadczeniu przekona do Ciebie klientów? Jakie odniosłeś sukcesy? Jakie zdobyłeś nagrody i certyfikaty? Jaka jest Twoja zawodowa pozycja wśród branżowych ekspertów?
6. Kto może teraz kupić Twój produkt lub skorzystać z usługi?
To jest tak oczywiste, że niektórzy całkowicie o tym zapominają. Reporter, który pierwszy raz usłyszy o Tobie i Twoim produkcie, nie musi tego wiedzieć.
7. W jaki sposób Twój produkt lub usługa ułatwia życie klientom?
Ktoś ma jakiś problem i Twój produkt lub usługa ten problem skutecznie rozwiązuje. Wyjaśnij reporterowi na czym polega problem, jak bardzo jest uciążliwy, ilu osób dotyczy i jaka jest jego dynamika. Jeśli dziennikarz nie zrozumie, że to może zainteresować czytelników, do głowy mu nie wpadnie, że warto o tym pisać.
8. Gdybyś miał powiedzieć o swojej firmie, produkcie lub usłudze trzy krótkie zdania, jak by one brzmiały?
Pomyśl o trzech najważniejszych informacjach, które każdy powinien zapamiętać. To będzie treść głównego przesłania Twojej propozycji dla mediów.
9. Czy masz pisemne rekomendacje klientów, które możesz wykorzystać w swoich materiałach promocyjnych?
Rekomendacje klientów pokazują, że Twój produkt lub usługa naprawdę istnieje i działa. Co więcej, są ludzie, którzy są zadowoleni z tego, że Ci zaufali.
10. Moje ulubione pytanie: Jakie jest najodważniejsze, najdziwniejsze lub najbardziej prowokacyjne wyzwanie jakie jesteś w stanie rzucić konkurencji?
Lubię to pytanie, bo pozwala klientowi zwrócić na siebie uwagę.
Jeśli sam robisz swoje public relations, musisz wierzyć w siebie jak nikt inny. Kiedy jednak wiesz, że jesteś w czymś najlepszy, obawiasz się zarzutu o samochwalstwo. Niepotrzebnie.
Fałszywa skromność nie popłaca. Nie daj się ubiec innym – nie pozwól, żeby to o nich prasa pierwsza napisała to, co chciałbyś, żeby napisała o Tobie.
Konkluzja
Kiedy przygotowujesz propozycję tematu dla mediów, powiedz coś, co przyprawi Cię o miły dreszczyk emocji, coś, co zmusi Cię do zmiany i rozwoju.
Media lubią odważne wyzwania – lubią ludzi, którzy stawiają sobie poprzeczkę coraz wyżej. Pokaż, że należysz do tych, którzy nie zadowalają się byle czym i wierzą, że mogą być jeszcze lepsi.
Takie tematy interesują dziennikarzy i o takich ludziach chcą pisać – dziś artykuł, kiedyś może książkę.
5. Mała prośba, czyli czego nie lubią prelegenci
Wydaje mi się, że organizatorzy konferencji chcą, żeby prelegenci zawsze skupiali się na publiczności – na potrzebach, doświadczeniu i reakcjach słuchaczy.
Nie na nierealnych terminach, niepotrzebnych barierach i denerwujących niespodziankach.
Nie wiem jaka będzie reakcja organizatorów (może trafię na czarną listę), ale powiem co mi przeszkadza jako prelegentowi.
Oto 10 dziwnych praktyk (niektórych) organizatorów konferencji:
1. Brak potwierdzenia imprezy.
Wystąpienie zostało uzgodnione z półrocznym wyprzedzeniem, zaznaczone na czerwono w kalendarzu i potem cisza – zero komunikacji aż do trzech dni przed konferencją.
2. Żądanie przesłania gotowej prezentacji na trzy miesiące przed wystąpieniem.
Wielu prelegentów nie korzysta ze slajdów. Niektórzy organizatorzy tego nie rozumieją. Jak to? Prezentacja bez slajdów? Właśnie, że tak. A tak z ciekawości, co będzie się działo z moimi slajdami przez te trzy miesiące?
3. Marketingowy opis treści prezentacji.
Nie wiedziałem, że dział marketingu wie więcej o mojej prezentacji ode mnie. Marketing nie powinien wtrącać się do edukacji. Jeśli trzeba coś poprawić, czekam na telefon i chętnie wysłucham uwag i propozycji.
4. Brak możliwości przeprowadzenia próby technicznej.
Zawodowy prelegent zawsze zechce sprawdzić sprzęt i salę przed wystąpieniem. Jeśli tego nie zrobi, nie jest gotowy do pracy.
5. Zmiana godziny i formatu wystąpienia.
Okazuje się, że wbrew temu co ustalono pierwszy mówca ma wystąpić jako ostatni lub warsztat zamienia się w panel dyskusyjny. Sam zainteresowany (czyli prelegent) dowiaduje się o tych zmianach jako ostatni.
6. Oślepiające światła, przewodowe mikrofony i niepraktyczne aranżacje sceny.
Jeśli mam mieć dobry kontakt z publicznością, dlaczego oślepiasz mnie światłami tak, że nie widzę słuchaczy? Dlaczego nie mogę poruszać się swobodnie na scenie? Dlaczego nie mogę chodzić po sali?
7. Gotowe zestawienie wszystkich prezentacji na płytach CD.
Żartujesz? Dlaczego nie umieścisz ich na oficjalnej stronie WWW konferencji lub na Slideshare – niech uczestnicy sami zdecydują co ich interesuje. Jesteśmy w XXI wieku!
8. Filmowanie prelegenta i robienie zdjęć bez jego zgody lub przedstawienie w ostatnim momencie umowy, w której zrzeka się wszelkich praw.
Takie rzeczy – przepraszam – negocjuje się wcześniej.
9. Organizowanie bezpłatnych konferencji bez konkretnych korzyści dla prelegentów.
Można obiecywać "możliwość spotkania fascynujących ludzi", ale kiedy ciastka i herbata kosztują więcej niż profesjonalny mówca, coś jest nie w porządku.
10. Mała prośba...
Prośba do prelegenta tuż przed wejściem na scenę "Może pan/pani skrócić wystąpienie o połowę?" lub "Może pan/pani wydłużyć prezentację do przerwy na kawę – następny prelegent jest jeszcze w pociągu..."
Jakie własne uwagi dodałbyś do tej listy? Co Ciebie jako prelegenta irytuje u organizatorów konferencji? Napisz o tym do mnie.
6. Sześć klasycznych figur retorycznych
Od czasu do czasu lubię przypominać sobie (i czytelnikom tego newslettera) klasyczne figury retoryczne, które wzmacniają perswazyjną siłę prezentacji i wystąpień publicznych.
Myślę, że wiele tych technik stosujemy nieświadomie, ale zrozumienie jak działają pozwala korzystać z nich bardziej przemyślanie i efektywnie.
Oto sześć do przetestowania:
1. Anastrofa (gr. anastrophé 'odwrócenie')
Powtórzenie zwrotu lub zdania w odwróconym porządku, na przykład, "Smutny dzień dzisiaj mamy. Dzień smutny mamy dzisiaj."
2. Anadiploza (gr. adadíplosis 'powtórzenie')
Rozpoczęcie zdania wyrazem z poprzedzającego zdania lub powtórzenie słowa na początku lub w środku wypowiedzi.
[ ] I ciężko jest patrzeć: kobiety półsenne...
W kobietach jest miłość. W miłości jest kres.
A potem już tylko są szyby podłużne
I smutek... podróżni... w miłości jest kres. (Ewa Lipska, Szyby)
3. Chiazm (gr. chiasmós 'skrzyżowanie')
Przestawienie szyku elementów gramatycznych kolejnych zdań ("wit nadchodzi. Zaczyna się dzień.") lub części zdania ("Dzisiaj jest czwartek – piątek jutro.")
Figurę tę często używał Witold Gombrowicz: "Jestem pies, pies jestem", "Była dziewicą! Jeżeli dziewczyna dziewicą była!", "Początek zakłada koniec, a koniec – początek".
4. Diafora (gr. diaphorá 'przesunięcie')
Powtarzanie pewnej treści dla zwiększenia wyrazistości przekazu (na przykład, "tęsknię mocno, mocno") lub pokazania innego znaczenia powtarzanego słowa "Kiosk z gazetami rzuca cień palmy / Patrzmy, słuchajmy i palmy" (Adam Ważyk, Tramwaj).
5. Epifora (gr. epiphora 'dodanie')
Powtórzenie tego samego słowa lub wyrażenia na końcu zdania – przeciwieństwo anafory, w której to samo słowo pojawia się na początku zdania. Na przykład, "Nie idzie, ale skrada się przez życie, czołga się przez życie, sunie przez życie ślimaczym śliskim śladem" (Anna Kamieńska, "Iść przez życie").
6. Tmeza (gr. tmesis 'cięcie')
Dzielenie słowa na części i wstawienie pomiędzy nie innego wyrazu lub wyrażeń (nie nudzę?). Na przykład, "Wszędzie, ludzie wszędzie, nie tylko w Internecie, wszędzie, szukają odpowiedzi na ważne pytania."
Nie musisz pamiętać nazw tych figur retorycznych. Jeżeli użyjesz ich w wystąpieniach publicznych, poczujesz jak Twoje słowa nabiorą blasku i siły.
7. Kryzys i problem w mediach społecznościowych
Właściciel hurtowni kosmetycznej z Katowic pyta:
Jak odróżnić kryzys od problemu w mediach społecznościowych?
Kiedy przygotowuję plany kryzysowe dla moich klientów rozróżniam pomiędzy kryzysem i problemem online.
Oto co je łączy:
1. obydwa nie mogą być zignorowane,
2. problem może przerodzić się w kryzys jeśli nie będzie szybko rozwiązany,
3. rozwiązanie problemu lub uporanie się z kryzysem może przekraczać możliwości techniczne,
organizacyjne lub kadrowe organizacji (potrzeba pomocy z zewnątrz),
4. organizacja potrzebuje planu komunikacji w obydwu sytuacjach.
Co odróżnia kryzys od problemu online?
Najprościej to wytłumaczyć innym poziomem emocji i możliwym wpływem na nastawienia i reakcje konsumentów, fanów i własnych pracowników.
Kryzys w mediach społecznościowych cechują silne i negatywne emocje, które sprawiają, że krytyczne komentarze szybko rozprzestrzeniają się w Internecie.
Przykładowe pytania pomagające rozpoznać kryzys:
1. Czy w dyskusji online pojawiają się i/lub zaczynają dominować emocjonalne, agresywne i negatywne komentarze?
2. Czy temat dyskusji dotyczy sprawy, która w planie kryzysowym należy do kategorii kryzysowych?
3. Czy dyskusja może wymknąć się spod kontroli i zaszkodzić reputacji marki?
Każda odpowiedź twierdząca, to sygnał, że możesz mieć do czynienia z kryzysem.
Problem w mediach społecznościowych – wolny od negatywnych emocji – jest łatwiejszy do opanowania jeśli jest szybko rozpoznany i skutecznie rozwiązany.
Przykłady potencjalnych problemów online:
1. zaskakujące efekty kampanii PR w mediach społecznościowych,
2. krytyczne opinie,
3. wulgarne komentarze,
4. błędy w obsłudze klienta (skargi i reklamacje),
5. plotki i pogłoski,
6. problemy techniczne w komunikacji z konsumentami,
7. nieporozumienia w komunikacji, na przykład, błędnie zrozumiane hasło reklamowe.
Te przykłady pokazują miejsca i sytuacje, gdzie może pojawić się kryzys jeśli nie zadziałasz szybko i skutecznie.
Konkluzja: problem to nie kryzys; kryzys to zaniedbany i dokuczliwy problem.
8. Kiedy usuwać krytyczne komentarze
Dyrektor przychodni lekarskiej z Poznania pyta:
Kiedy usuwać krytyczne komentarze w mediach społecznościowych?
Stali czytelnicy tego newslettera wiedzą, że z zasady jestem przeciwko usuwaniu negatywnych komentarzy umieszczanych w mediach społecznościowych przez niezadowolonych klientów i rozczarowanych fanów.
Usuwanie krytycznych wpisów nie rozwiązuje problemu, który je wywołał – natomiast:
1. podgrzewa atmosferę, prowokuje i prowadzi do eskalacji napięcia,
2. jest sprzeczne z "zasadami" komunikacji online, według których w Internecie wolno mówić wszystko,
3. negatywne opinie powinny być wykorzystane do poprawy relacji z fanami, konsumentami i rynkiem.
Jednakże – jak we wszystkim w życiu – także od tych reguł są wyjątki dopuszczające usunięcie przykrego wpisu.
Oto pięć przykładów:
1. Komentarze, które zawierają wulgarne słowa.
2. Komentarze, które zawierają groźby.
3. Komentarze, które podżegają do łamania prawa.
4. Komentarze, które zawierają obsceniczne, dyskryminujące i obraźliwe uwagi pod adresem Twoich klientów, pracowników i fanów.
5. Spam
Wszystkie takie komentarze powinny być jak najszybciej usuwane z firmowych kanałów w mediach społecznościowych.
Dlaczego usuwać obelżywe komentarze? Bo zwykle piszą je osoby, które:
1. są odporne na logiczne argumenty,
2. lubią dokuczać i nie mają wyrzutów sumienia,
3. czerpią energię z kłótni i obrażania ludzi,
4. ignorują zasady etykiety i porządku społecznego.
Bezpieczne usuwanie komentarzy
Idealnie jeśli przed pojawieniem się pierwszego napastliwego komentarza w serwisie społecznościowym będzie opublikowana w widocznym miejscu polityka zarządzania komentarzami, w której jasno będzie opisane jakie wpisy są akceptowane i jakie kasowane. Chodzi o to, żeby autor niechcianego komentarza nie mógł tłumaczyć się "niewiedzą".
W zasadach korzystania powinna być nie tylko informacja o tym jakie wpisy nie będą akceptowane, ale także co się z nimi stanie.
Na przykład:
"Takie komentarze będą niezwłocznie usuwane. Osoby, które wielokrotnie złamią te zasady, będą miały zablokowany dostęp do naszych firmowych profili."
Po usunięciu negatywnego wpisu można wysłać autorowi e-mail z informacją i odsyłaczem do firmowej polityki komunikacji w mediach społecznościowych. To daje dwie korzyści:
1. Jeśli autor nie znał zasad, być może następnym razem zechce wyrazić swoje zdanie w sposób nie łamiący firmowego kanonu komunikacji online.
2. Ochroni firmę przed plotkami i oskarżeniami o usuwanie negatywnych komentarzy bez podania przyczyny.
Informacja o tym co jest akceptowane w firmowych kanałach społecznościowych powinna jasna i zrozumiała nie tylko dla konsumentów, obserwatorów i fanów, ale także dla wszystkich Twoich pracowników. Nie może być cienia wątpliwości co jest dopuszczalne, a co nie do przyjęcia.
Krytyka nie musi boleć
Nikt nie lubi krytycznych opinii, szczególnie tych, które może poznać cały świat. W mediach społecznościowych panuje jednak przekonanie, że są po to, aby KAŻDY mógł powiedzieć publicznie co mu leży "na wątrobie". Firmy nie mają wyboru – muszą się z tym pogodzić.
Ale z drugiej strony – otwierając się na krytykę – powinny dla własnego dobra zadbać o poziom dyskusji. Należy odróżniać wpisy zawierające uzasadnione zarzuty (te wymagają analizy i odpowiedzi) od tych, których jedynym celem jest dokuczanie i obrażanie (te kierowane są do usunięcia).
Krytyczne komentarze należy przede wszystkim traktować jak pisemne reklamacje. Nie wszystkie są uzasadnione, ale często to właśnie dzięki nim firma dowiaduje się o jakimś problemie, może go zlokalizować i usunąć.
Konkluzja
Rzeczowa krytyka w kanałach społecznościowych zwiększa ich wiarygodność i – jeśli traktowana jest przez firmę poważnie – poprawia jakość relacji z konsumentami.
Z drugiej strony, każdy kto korzysta z tej formy komunikacji powinien mieć dostęp do informacji jaka forma "krytyki" jest nie do przyjęcia i jakie wywoła to skutki.
Kierownik marketingu w firmie spożywczej z Wrocławia pyta:
Jak zaplanować budżet PR?
Najtrudniejsze pytanie jakie zadają nam nowi klienci dotyczy tego ile będzie ich kosztować PR. Jak na nie odpowiedzieć w pierwszej rozmowie – często przez telefon – kiedy klient nie ma wątpliwości, że potrzebuje PR, ale nie wie czy go na to stać?
Każda firma, każda kampania, każda potrzeba jest inna – inny jest czas wykonania zadania, inny rodzaj efektu i inny punkt startowy. Wszystko to wpływa na to ile potrzeba czasu, pieniędzy i środków.
Nie ma problemu z wycenieniem typowych materiałów, jak informacja prasowa, artykuł czy studium przypadku. Trudno jednak wycenić koszt premiery produktu, kampanii społecznej lub zmiany wizerunku marki bez opracowania planu działania – to wymaga czasu i wykonana praca jest doliczana do kosztu całego projektu.
Do tego momentu rozmowa dotyczy uzgodnienia celów, wyboru metod i intensywności działania, doboru dodatkowych partnerów, sposobu pomiaru efektów i – przede wszystkim – znalezienia równowagi pomiędzy tym, co chcemy osiągnąć i ile to będzie kosztować. Tego nie można zrobić w pierwszych pięciu minutach rozmowy!
Jak przygotować budżet public relations?
1. Zastanów się ile i jakiego rodzaju pomocy będziesz potrzebować każdego miesiąca.
Tylko największe marki potrzebują pełnego zakresu usług PR. Agencja opracuje ofertę w oparciu o czas niezbędny do realizacji zadania – liczba godzin na kontakty z mediami, pomoc innych pracowników, doradztwo strategiczne kierownictwa agencji PR.
2. Wybierz czas i poziom działania.
Absolutne minimum dla małych i średnich firm to 24 godziny miesięcznie (co najmniej godzina dziennie). Skuteczna kampania PR wymaga dwukrotnie większej liczby godzin (50 godzin miesięcznie) – 2-3 godziny pracy dla klienta każdego dnia. Zwykle jest to kombinacja różnych działań – im większa możliwość manewru, tym więcej zadań można prowadzić.
Jest to bardzo ogólny szacunek – im większa firma, kampania lub zadanie, tym większy budżet. Bywa także, że im lepsze pomysły, tym mniejszy budżet!
3. Poznaj styl pracy agencji.
W agencji obsługującej wielu klientów pracuje się zespołowo. Pewne działania są wykonywane samodzielnie, inne w grupie – to trzeba uzgodnić i zaplanować. Dużo zależy od tego, co dzieje się danego dnia w mediach.
Jak to odnosi się do honorarium? To zależy od agencji.
Jeśli znasz średnią stawkę za godzinę pracy agencji, możesz policzyć ile czasu możesz zamówić i jakie działania Cię interesują. Możesz też podać podstawowy (stały) budżet i drugi na dodatkowe (zmienne) zlecenia – to też jest dobry pomysł. Powiedz agencji jak często i w jakiej formie oczekujesz raportów z postępów.
Agencje PR (także Pressence Public Relations) nie powinny marnować czasu i Twoich pieniędzy na dokumentowanie minuta po minucie tego, co dla Ciebie robią. Jeśli widzisz efekty, po co dokumentacja ile czasu ktoś potrzebował, żeby je osiągnąć?
4. Pomyśl na jakich działaniach Ci zależy – i nie skupiaj się tylko na mediach.
PR osiąga najlepsze wyniki kiedy łączy klasyczne media z innymi formami komunikacji. Nie tylko informacje prasowe i artykuły dla prasy, ale także kampanie w mediach społecznościowych i projekty społeczne zwiększają rozpoznawalność firmy, wzmacniają markę i ułatwiają komunikację z konsumentami.
Wybierz to, co jest absolutnie niezbędne i powiedz agencji PR co – Twoim zdaniem – byłoby "miłym urozmaiceniem".
5. Pamiętaj o kosztach dodatkowych – zawsze będą drobne "finansowe niespodzianki".
Zarezerwuj pieniądze na poczęstunek dla dziennikarzy, odpłatną dystrybucję informacji dla prasy, monitoring mediów (w tym prawa autorskie), prenumeratę czasopism, itp. Koszty dodatkowe nie powinny przekroczyć 15% budżetu.
Czy konsultant PR będzie tańszy?
Często pojawia się też inne pytanie: czy mogę zyskać więcej za te same pieniądze (lub wydać mniej) zatrudniając zamiast agencji PR zewnętrznego konsultanta? To zależy.
Dla niektórych firm konsultant PR będzie idealnym rozwiązaniem. Konsultanci są elastyczni, średnio niżej wyceniają godzinę pracy, czasem mają rewelacyjne kwalifikacje w swej niszowej specjalności i dobre kontakty z fachowymi mediami.
Z drugiej strony, nie mają dostępu do wszystkich mediów i baz danych, nie znają wielu dziennikarzy i rzadko potrafią znaleźć się w zespole pracującym nad większym projektem.
Zewnętrzny konsultant PR jest idealny dla początkującej firmy, ale – moim zdaniem – rozwojowa firma będzie szybko potrzebować większej gamy usług, czyli powinna skierować kroki do agencji PR.
Jak wybrać agencję public relations
Mur wszystko wytrzyma
Graffiti spisane z murów:
1. Co masz zrobić dzisiaj, zrób pojutrze. Będziesz miał dwa dni wolnego.
2. Jak każdy o sobie pomyśli, to będzie o wszystkich pomyślane.
3. Żeby nie wiem co, to ja i tak nic nie wiem.
4. Raz się żyje, potem się tylko straszy.
5. Nie deptać chodników!
6. W tym kraju trzyma mnie tylko grawitacja.
7. Rusz głową – zatkaj dziurę ozonową.
8. Jaka praca, taka taca.
9. Nic na siłę – weź większy młotek.
10. Kończy mi się spray...
Przeczytaj, oceń i skomentuj najnowsze artykuły na blogach: Media Gapa, Ekspert Medialny, Trener Medialny, Szkolenia medialne, 112 PR, Kryzys Online, Pressentacje i Feliszek PR.
Chcesz samodzielnie napisać swoją informację prasową? Skorzystaj z usługi bezpłatnej tylko dla prenumeratorów tego newslettera. Wypróbuj Twoje Info.
Przeoczyłeś/aś ciekawy artykuł? Zajrzyj do Archiwum Pressence Newsletter.
Reklama
Zastrzeżenia prawne
1. Pressence Public Relations i Bogusław Feliszek dostarcza Czytelnikom Pressence Newsletter ogólnych informacji na tematy, które ich interesują. Informacje zawarte w Pressence Newsletter nie stanowią w żadnym przypadku świadczenia usług doradztwa public relations ani jakichkolwiek innych usług.
2. Wszelkie informacje, poglądy, interpretacje, porady i rozwiązania nie są wyczerpujące i nie są przeznaczone do bezwzględnego i bezkrytycznego stosowania w praktyce. Pressence Public Relations i Bogusław Feliszek nie udziela w tym zakresie żadnych gwarancji wyraźnych lub dorozumianych. Korzystanie z treści i mechanizmów udostępnionych w Pressence Newsletter odbywa się na odpowiedzialność Czytelnika.
3. Pressence Public Relations i Bogusław Feliszek dokłada należytych starań, aby prezentowane treści, akty prawne i inne teksty i mechanizmy były zgodne z obowiązującym stanem prawnym. Jednak częste zmiany prawa powodują, że część treści może dotyczyć stanu prawnego z przeszłości. Pressence Public Relations i Bogusław Feliszek zastrzega sobie prawo zmiany danych i informacji umieszczonych w Pressence Newsletter w dowolnym terminie, bez uprzedniego powiadomienia Czytelników.
4. Treść Pressence Newsletter nie stanowi w żadnym przypadku oferty handlowej w rozumieniu art. 66 §1 kodeksu cywilnego oraz innych właściwych przepisów prawnych i jest jedynie zaproszeniem do rozpoczęcia rokowań zgodnie z art. 71 kodeksu cywilnego.
5. Korzystanie z treści Pressence Newsletter wymaga pisemnej zgody Pressence Public Relations i Bogusława Feliszka, poza wyjątkami określonymi w powszechnie obowiązujących przepisach prawa takich jak dozwolony użytek w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz.U. z 2006 r. nr 90 poz. 631, t. jedn. z późn. zm.).
6. Niektóre z odsyłaczy w Pressence Newsletter łączą z zewnętrznymi serwerami. Pressence Public Relations i Bogusław Feliszek nie ponosi odpowiedzialności za informacje na tych serwerach, w szczególności za ich zgodność z prawdą.
7. Czytelnik Pressence Newsletter przyjmuje do wiadomości i akceptuje fakt, że poczta elektroniczna oraz inne transmisje przechodzące przez Internet mogą być obciążone ingerencją osób trzecich i nie mają charakteru poufnego.
Jeśli z ciekawością przeczytałeś/aś nasz NEWSLETTER, prześlij go swoim przyjaciołom, współpracownikom i klientom w niezmienionej formie. Będą Ci za to wdzięczni.
Aby ZAPRENUMEROWAĆ Pressence Newsletter odwiedź naszą witrynę WWW i wypełnij zgłoszenie subskrypcyjne.
Aby ODWOŁAĆ PRENUMERATĘ (i mnie zasmucić) wyślij proszę na adres: newsletter@pressence.com.pl z informacją KONIEC PRENUMERATY w linii tematu.
| Bogusław Feliszek Facebook Google+ | Pressence Public Relations pl. Teatralny 10-11/33 45-056 Opole | WWW www.pressence.com.pl e-mail: biuro@pressence.com.pl tel. +48 77 441 40 14 |